Λευκές νύχτες
ήταν οι παραστάσεις
όπου τα δέρματα
ήταν μαζί
για ν’ αγκαλιάσουν
τα φύλλα
όπου γράφαμε
τη ζωή
της ελευθερίας
δίχως όρια
αφού
και το μελάνι
δεν σταματούσε
την πορεία του
διότι συνεχώς
αναζητούσε
την πηγή
που έσταζε
σαν την Παναγία
όταν έβλεπε
τον κόσμο
και τα πάθη
του έργου.