Δ: Τι κρατάς, μαθητή;
Μ: Ένα κομμάτι μέταλλο…
Δ: Και τι θες να κάνουμε μ’ αυτό;
Μ: Να σκεφτούμε κάτι.
Δ: Κατάλαβα…
Μ: Να το σπάσουμε;
Δ: Όχι.
Μ: Να το συνδυάσουμε;
Δ: Ναι.
Μ: Να το κρατάω εγώ και να μου λέτε.
Δ: Θυμάσαι το σύμβολο του απείρου;
Μ: Αυτό που μοιάζει με οχτώ;
Δ: Αυτό ναι, στρίψε το έτσι.
Μ: Συνεχίζω;
Δ: Αλλά μην ενώσεις τη μέση για να έχει βαθμό ελευθερίας.
Μ: Για να μην είναι δεσμά.
Δ: Ακριβώς
Μ: Και να γίνει δεσμός.
Δ: Σωστά.
Μ: Έτσι είναι εντάξει.
Δ: Τώρα ναι.
Μ: Και πώς θα το λέμε.
Δ: Β2. Be two. Για δύο δάχτυλα…
Μ: Πρέπει να φωνάξουμε τη μαμά.