Ο Κωνσταντίνος Κανάρης δεν ήξερε να παρακαλά, ούτε ο Γεώργιος Α’. Έτσι όταν είδαν ότι η Βουλή δεν ήταν έτοιμη να αλλάξει τα δεδομένα της εξουσίας, δεν πήγαν να παρακαλέσουν κάποιον. Με τη βασιλική επιστολή ανακοίνωσαν σε όλους ότι η άφιξη του βασιλιά δεν είχε κανένα δεσμευτικό χαρακτήρα και αυτός δεν είχε καμία υποχρέωση να παραμείνει στην πατρίδα υπό ένα καθεστώς που δεν ακολουθούσε τα ελάχιστα προαπαιτούμενα για τη συνέχεια του έργου της απελευθέρωσης. Έτσι ο Κανάρης με την ίδια του την υπογραφή ήρθε να ενισχύσει αυτή την απόφαση ενός δίκαιου που ήθελε να σώσει τους αθώους από τη βαρβαρότητα μέσω μιας στρατηγικής του χρόνου κι όχι μόνο του χώρου. Η Βουλή κατανόησε άμεσα τον κίνδυνο της άρνησης και της καθυστέρησης κι έσπευσε να ψηφίσει τα απαραίτητα για να ενεργοποιηθούν οι αναγκαίες συνθήκες για τη σταθεροποίηση της στρατηγικής επιλογής. Ποιος όμως αναγνώρισε τότε την αξία της επιρροής του Κωνσταντίνου Κανάρη, ποιος κατάλαβε ότι έχτιζε μια χρονική γέφυρα μισού αιώνα με τον τρόπο που οι βυζαντινοί δημιούργησαν την ιστορία. Ο Κωνσταντίνος Κανάρης δεν προσπαθούσε πια να επηρεάσει την πορεία του Ελληνισμού, πραγματοποιούσε το όραμα ενός Έθνους που έπαιρνε σάρκα και οστά χάρη σε αποφάσεις που έλυσαν αποτελεσματικά ζωτικά προβλήματα της πατρίδας μας όταν ήταν ακόμα στις αρχές της Ελευθερίας.