Ποιος από εσάς θα πιστέψει
τι ζήσαμε εκείνη τη χρονιά;

Κανένας στον κήπο της αθωότητας
δεν περίμενε αυτό το θαύμα.

Όλοι παίζαμε και νομίζαμε
πως ο κόσμος θα ήταν πάντα έτσι.

Και κάθε μέρα που περνούσε
ζούσαμε με τα όνειρα.

Τα χρώματα ήταν η ζωή μας
και ο ουρανός το φως μας.

Δεν ξέραμε όμως τίποτα
για το παρελθόν και το μέλλον.

Δεν βλέπαμε τον Χρόνο
ζούσαμε μόνο με τις εποχές.

Πάνω στα πέταλά μας κανείς
δεν είχε γράψει την ιστορία.

Ο ήλιος μάς πότιζε με φως
και δεν φοβόμασταν την νύχτα.

Ήμασταν τα άστρα της γης
όταν λάμπει η ομορφιά.

Έτσι μας ξάφνιασε η μπόρα
που έφερε τη βροχή.

Γιατί μάθαμε για εκείνους
που κόβουν τα λουλούδια.

Και τα μάτια μας δάκρυσαν
για πρώτη φορά σαν τα σύννεφα.

Δεν ξέραμε τι να κάνουμε
και νιώσαμε τότε την μοναξιά.

Προσευχηθήκαμε όλοι μαζί
με όλη μας τη δύναμη.

Και περιμέναμε στη βροχή
όταν ήρθε το φως μας.