Όταν ήρθε στον κήπο μας
έφτασε μαζί του και η άνοιξη.

Μας μίλησε για τους βάρβαρους
που έκαιγαν τα βιβλία των δέντρων.

Τότε δεν γνωρίζαμε για τα βιβλία
γιατί κανείς δεν μας είχε μάθει.

Μόνο όταν γράψαμε τα πρώτα σύμβολα
καταλάβαμε πόσο πολύτιμα ήταν.

Εκείνη την εποχή ζήσαμε
και τα πιο δύσκολα της ζωής μας.

Γιατί μάθαμε για τις καταστροφές
που έσβηναν και τα χρώματα.

Και μας είπε ότι ο καθένας μας
ήταν υπεύθυνος για το χρώμα του.

Δεν έπρεπε να χαθεί
και το κρύψαμε στα πέταλά μας.

Έτσι όταν ήρθαν οι βάρβαροι
ήμασταν όλοι έτοιμοι ν’ αντισταθούμε.

Προσπαθούσαν να μας κόψουν
και να βάλουν φωτιά στα φύλλα.

Κι εμείς όλοι μαζί στη μοναξιά μας
δεν γονατίσαμε ούτε στιγμή.

Είχαμε μέσα μας το φως μας
κι αυτό μας έδινε κουράγιο.

Μπορεί να ήμασταν μικροί
αλλά κανένας δεν άφησε κανένα.

Δώσαμε τη μάχη της ζωής μας
για να ζήσουν τα χρώματα.

Και με αυτά γράψαμε την ιστορία
της ελευθερίας που δεν πέθανε.

Γιατί το φως μας είχε όλους
μέσα στην τεράστια καρδιά του.