Δεν ήξερε στην αρχή ότι υπάρχει κόσμος μετά την τελειότητα. Κι είχε πάθει το ίδιο νοητικό σοκ που είχαν ξεπεράσει οι μαθηματικοί όταν ο Kantor τους έδειξε ότι το άπειρο δεν ήταν μόνο ένα όριο αλλά και μια βάση για το μέλλον μιας νέας ιεραρχίας μέσω της αντιστοιχίας. Του φάνηκε πως ήταν τέχνασμα κι όχι στρατήγημα. Το πνεύμα του Dedekind ήταν πιο προσιτό αλλά αυτό δεν σήμαινε ότι είχε δίκιο για την υπόθεση του συνεχούς. Η τελειότητα δεν ήταν μια τελική κατάσταση μόνο. Μπορούσε να λειτουργήσει ως ενδιάμεσο σε μια πολυκυκλική προσέγγιση ή ακόμα και ως αρχή. Του φάνηκε πως είχε δημιουργήσει ένα παράδοξο αλλά είναι που δεν ήταν παράλογο. Η τελειότητα είχε και βαθύτητα. Δεν ήταν απλώς μια επιφάνεια δίχως πάχος και όγκο. Είχε πολλές διαστάσεις και δεν περιοριζόταν σε μια κατάσταση ή ένα τύπο. Δεν είχε τα προβλήματα της πληρότητας που είχε ανακαλύψει ο Gödel. Είχε επίσης μια ιδιότητα που έλλειπε στην καινοτομία αφού ήταν και κληρονομική με την έννοια της συνέχειας λόγω ενεργοποίησης της γενίκευσης. Υπήρχε και μετά. Αυτό ήταν το πιο απίστευτο. Και κωδικοποίησε αυτήν την ιδέα με το επόμενο νοητικό σχήμα: η τελειότητα δεν είναι τέρμα. Έτσι αντιλήφθηκε ότι οι υπερδομές είχαν περισσότερα στοιχεία τελειότητας παρά τερματικού. Όπως ο υπερλογισμός δεν ήταν απλώς ένας μεγάλος υπολογισμός, η τελειότητα δεν τελείωσε όσο κι αν αυτό δεν ήταν φυσιολογικό.