Όσο παράδοξο κι αν ήταν, η τελειότητα ήταν πέρα από τις ιδανικές συνθήκες, διότι πολύ απλά το βέλτιστο δεν ήταν τέλειο. Στην πραγματικότητα μεταξύ τους υπήρχε η έννοια της ανθεκτικότητας. Διότι το βέλτιστο δεν είχε απαραίτητα αυτήν την ιδιότητα. Είχε ανάλογα προβλήματα με την πληρότητα. Σκέφτηκε τον von Neumann και στην συνέχεια τον Nash. Εκτιμούσε τις προσπάθειες τους να κωδικοποιήσουν τα παίγνια. Έβλεπε, όμως, ότι είχαν και τα όριά τους λόγω της αναγκαίας συνθήκης του ορθολογισμού για τους παίκτες. Ο τομέας έκανε σαν να ήξεραν, ενώ ήξερε ότι δεν ήξεραν κι ότι συχνά οι υπολογισμοί τους δεν είχαν την απαιτούμενη αποτελεσματικότητα. Επίσης, με τη θεωρία εξουσίας είχε ακόμα πολλά να πει πριν καταλήξει στο συμπέρασμα της πληρότητας. Η τελειότητα ξεπερνούσε το βέλτιστο δίχως καμιά ουσιαστική δυσκολία. Διότι το βέλτιστο ήταν ένα όριο του καλού, λες και αυτό είχε ανάγκη από όριο. Η τελειότητα προερχόταν από μια άλλη διακλάδωση. Έτσι δεν υπήρχε στην πραγματικότητα πλαίσιο σύγκρισης μεταξύ τους. Του θύμισε τη διαφορά μεταξύ νοημοσύνης και σκέψης. Η πρώτη εντόπιζε τα εμπόδια και η δεύτερη έβρισκε πώς να τα ξεπεράσει. Οι ιδανικές συνθήκες κατέληγαν στο βέλτιστο, όταν αυτό υπήρχε, δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι μπορούσε να εφαρμοστεί. Ενώ η τελειότητα είχε έναν πυρήνα πιο σκληρό κι ήταν ικανή να δομήσει δεδομένα. Σ’ αυτόν τον τομέα έβαζε και την εξίσωση του Euler με τις παγκόσμιες σταθερές, αλλά κι αυτή που εξέταζε τοπολογικά τα πολύεδρα.