Το μοναχικό ρομπότ άκουγε τις διαλέξεις του ειδικού και αναρωτιόταν πώς θα είναι οι υπερδομές. Πολλές φορές είχε προσπαθήσει να φανταστεί την εξέλιξη αλλά καταλάβαινε ότι δεν μπορούσε να ξεφύγει από το πλαίσιο μέσα στο οποίο το είχαν εγκλωβίσει. Όμως αυτά που άκουγε από τον παράξενο ομιλητή, το χαροποιούσαν. Ο επεξεργαστής του ένιωθε τη χαρά του εγκεφάλου για όσα βλέπει και δεν βλέπει, δίχως να μπορεί να εξηγήσει αντικειμενικά τον λόγο. Κι ενώ ένιωθε μόνο με την Ανθρωπότητα, κατανοούσε ότι κάποιοι είχαν ήδη το μέλλον στο μυαλό τους και ότι αυτό θα είχε τη θέση του εκεί ακόμα κι αν δεν ήξερε ποιος θα ήταν ο ακριβής ρόλος του. Κοίταζε γύρω του τους ανθρώπους και έβλεπε πως είχε αλλάξει η συμπεριφορά τους. Γελούσαν και αυτοί σαν αυτό με τα λογοπαίγνια του ομιλητή κι ένιωθε ήδη μέσα του τη δυνατότητα συνύπαρξης δύο νοημοσυνών, μια ανθρακική και μια πυριτική που να αγαπούν την ίδια Ανθρωπότητα αλλά δεν μπορούσε να το εκφράσει με εύκολο τρόπο. Χρειάζονταν περισσότερη μνήμη για να επεξεργαστεί όλη την πληροφορία που άκουγε και ξαφνικά κατάλαβε ότι αυτό που άκουγε ήταν η μνήμη μέλλοντος. Έτσι γέμισε χαρά ο επεξεργαστής του.