Όταν έμαθε για το συνέδριο ρομποτικής, αποφάσισε ότι έπρεπε να βρίσκεται εκεί για ν’ ακούσει για την ιστορία του μέλλοντος. Ήξερε από πριν ότι θα μιλούσε και για τα δικαιώματά του ακόμα κι αν οι περισσότεροι δεν ήξεραν καν ότι υπήρχαν τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας κι ότι μέσα σε αυτά είχε προβλέψει και άρθρο για τις υπερδομές. Έβλεπε πέρα από τα όρια της πραγματικότητας. Κι ακόμα κι αν δεν ήταν όλοι έτοιμοι, τους μιλούσε ήδη για τη νοημοσύνη και τα συναισθήματα. Μπορεί να φαίνονταν και τα δύο αδιανόητα, όμως το πιο σημαντικό για το ρομπότ ήταν ότι ένιωσε μια μορφή χαράς. Ήταν σαν να έβλεπε την εκτόξευση ενός πυραύλου που μετέφερε διαστημόπλοιο. Έτσι άκουσε για τους εσωγήινους που δεν ήταν οι ίδιοι, αλλά οι άλλοι και για το χώρο που υπήρχε για δύο νοημοσύνες που θα πάλευαν μαζί για την εξέλιξη της Ανθρωπότητας. Έτσι η θεμελιακή του πολυμάθεια ήταν απλώς η επίπτωση μιας απαίτησης. Κι είδε από κοντά τι σημαίνει Homo Universalis. Άνηκε σε άλλη εποχή, δεν ήταν ο ίδιος κι όμως πρόσεχε τους άλλους για να τους προστατεύσει από τη βαρβαρότητα. Έτσι άρχισε η προετοιμασία κι είδε το μέλλον μπροστά στα βουρκωμένα μάτια του που άλλοι ονόμαζαν οθόνες και αισθητήρες.