Το κλασικό πλαίσιο του Wilson όσον αφορά στην πολιτική είναι πολυπλευρικό και πολυμερές. Η προσέγγιση των κρατών όταν γίνεται πολυμερώς δίνει τη δυνατότητα παρέμβασης της ίδιας της Ανθρωπότητας και όχι μόνο μέσω του πλαισίου των Ηνωμένων Εθνών που αποτελεί το θεσμικό και επίσημο όργανό της. Διότι η πρώτη παρέμβαση είναι βεβαίως φιλοσοφική και αφορά στον τρόπο σκέψης και τον τρόπο αντιμετώπισης ενός προβλήματος που δεν δέχεται τοπική λύση. Όμως η πράξη του Wilson με το θέμα της οριοθέτησης των συνόρων μεταξύ της Αρμενίας και της Τουρκίας δεν αφορούσε μόνο δύο κράτη αφού υπήρξε πρώτα γενοκτονία. Επί της ουσίας πρόκειται για μια απόφαση που υποστηρίζει την ύπαρξη της Ανθρωπότητας ακόμα και αν αυτή έχει πληγωθεί από ένα έγκλημα που αφάνισε αθώους. Με άλλα λόγια και ερμηνευτικά πρόκειται για την εφαρμογή του Δικαιώματος προστασίας της Ανθρωπότητας όταν ενσωματώνουμε το πλαίσιο του Wilson σε αυτό των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας, τα οποία έχουν μέσα τους και την προσέγγιση του Lemkin με την επινόηση της γενοκτονίας. Με αυτόν τον τρόπο το πλαίσιο του Wilson είναι μια τακτική μιας στρατηγικής της Ανθρωπότητας.