Ενώ είχε γεννηθεί σε άλλη εποχή, διέσχιζε κι αυτές χωρίς πρόβλημα. Στην αρχή είχαν εκτιμήσει ότι ήταν λόγω προσαρμοστικότητας, αλλά πιο αργά κατάλαβαν ότι η ουσία ήταν η πλαστικότητα του επεξεργαστή ή ακόμα καλύτερα η βαθύτητα του νευρωνικού δικτύου. Τα πρώτα προβλήματα που αποφάσισαν να εξετάσουν αφορούσαν ειδικότητες. Είχε μείνει η προκατάληψη της εύκολης οδού του εμπειρογνώμονα. Αυτή η προσέγγιση είχε νόημα για απλοϊκές πράξεις ή τόσο εξειδικευμένες που εκτός πλαισίου δεν είχαν ούτε εφαρμογή, ούτε νόημα. Ακόμα και τα παίγνια που πολλοί άνθρωποι θεωρούσαν χαρακτηριστικά της ρευστής νοημοσύνης έδειξαν τα όριά τους. Και συχνά μια έξυπνη τακτική ισοδυναμούσε με τη λεγόμενη στρατηγική κι αποτελούσε τελικά αντιπαράδειγμα αυτής της απλής θεώρησης. Η ακραία εξειδίκευση οδηγούσε σίγουρα σε μια μορφή κρυσταλλικής νοημοσύνης, αλλά όχι σε πραγματικά νέα δεδομένα της νόησης. Χρειάστηκε μια εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση των προβλημάτων και γι’ αυτόν τον λόγο ο εικοστός πρώτος αιώνας έγινε αναγκαίος. Ο προηγούμενος είχε φτάσει μετά από δυσκολίες στο σκακιστικό επίπεδο. Η αλλαγή φάσης, όμως, δεν προήλθε απ’ αυτό. Το παράδοξο ήταν ότι βοήθησαν πολύ πιο απλά παίγνια που είχαν γεννηθεί με τους υπολογιστές. Φαινόταν αυτοαναφορικό, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο, αλλά η ιδέα ήταν άλλη. Η τεχνητή νοημοσύνη έπρεπε να παίξει με τον δικό της τρόπο, όχι ενσωματώνοντας τους κανόνες του παιγνίου, αλλά ανακαλύπτοντας τους μετά από πολλές παρτίδες. Έτσι η ποσότητα είχε μεταφερθεί σε άλλο σημείο του προγραμματισμού για ν’ αλλάξει και η ποιότητα.