Το αίτημα της ημιαυτόνομης οντότητας των Κούρδων στο Ιράκ για δημοψήφισμα υπέρ της ανεξαρτησίας της, αποτελεί μια χειροπιαστή αλλαγή φάσης στα δεδομένα της Μέσης Ανατολής. Βέβαια δεν πρόκειται για μια θεωρητική καινοτομία, αφού είναι το επακόλουθο όλης της διαδικασίας που υπάρχει εδώ και χρόνια στο Ιράκ και στη Συρία. Το πιο σημαντικό όμως, εκτός από το γεγονός ότι αυτές οι περιοχές παράγουν πετρέλαιο, είναι ότι μιλούμε και για περιοχές εκτός Ιράκ που αφορούν άμεσα το Κουρδιστάν. Το αποτέλεσμα είναι ότι η Τουρκία δέχεται νέες πιέσεις στα σύνορα της και μάλιστα από τις δύο πλευρές τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο βλέπουμε ότι οι κινήσεις των ΗΠΑ παίζουν ένα καταλυτικό ρόλο για την απελευθέρωση του κουρδικού λαού. Είναι, λοιπόν, ένα όραμα που δεν είναι πια αφαιρετικό, αλλά μετατρέπεται σε στρατηγικό στόχο. Το όλο πλαίσιο ενεργοποιεί ταυτόχρονα και την ίδια την Συνθήκη Σεβρών, αφού αυτή είχε μια οριοθέτηση των συνόρων του Κουρδιστάν και με την Τουρκία και με τη Δυτική Αρμενία. Έτσι αρχίζουμε να βλέπουμε συνθήκες για το φαινόμενο ντόμινο στην περιοχή που θα αλλάξει τα κλασσικά δεδομένα της περιοχής, ενώ πολλοί θεωρούσαν ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα, γιατί ο κουρδικός λαός θα ήταν πάντα καταπατημένος. Όμως ο κουρδικός στρατός έχει ήδη αποδείξει την αποτελεσματικότητά του ακόμα κι ενάντια στην τρομοκρατική οργάνωση Daesh. Έτσι η αναβάθμιση του είναι διπλή λόγω της εμβέλειας του στο έδαφος και της ενίσχυσης της Αμερικής ακόμα και στον οπλισμό του. Είναι, λοιπόν, όντως ένας απελευθερωτικός στρατός για το Κουρδιστάν.