Η ρομποτική σιγά σιγά εμφανίζεται στα σχολεία και στις ανώτερες βαθμίδες λόγω του ενδιαφέροντος που έχουν οι μικροί άνθρωποι. Μ’ αυτήν την έννοια ακολουθεί την πορεία που είχε το σκάκι πριν την ένταξή του ως μάθημα στο Δημοτικό από το 2014. Βέβαια βλέπουμε ταυτόχρονα και την ανάπτυξη διαγωνισμών για την προώθηση της ρομποτικής μέσω της άμιλλας. Όμως υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στη φύση τους. Το σκάκι είναι ένα στρατηγικό παίγνιο που δημιουργήθηκε για την μοντελοποίηση των μαχών. Έχει, λοιπόν, μέσα του ένα φυσιολογικό υπόβαθρο ανταγωνισμού. Έτσι, ακόμα κι αν αποτελεί εργαλείο ανάπτυξης της στρατηγικής σκέψης και στη συνέχεια της ίδιας της σκέψης, πολλοί το έχουν εκφυλίσει και το βλέπουν αποκλειστικά ως εργαλείο ανταγωνισμού. Αυτή η έννοια, όμως, δεν βοηθά τους μικρούς ανθρώπους και προκαλεί ταυτόχρονα μια υπερεξειδίκευση που αφήνει πίσω τον μικρό άνθρωπο σε όλους τους άλλους τομείς. Ξέρουμε, παραδείγματος χάρη, ότι υπάρχει μηδενικός συσχετισμός μεταξύ των βαθμολογιών Elo και IQ. Ενώ η ρομποτική δεν έχει όλα αυτά τα δομικά προβλήματα. Διότι δεν λειτουργεί ανταγωνιστικά, δεν έχει κλειστό πλαίσιο, επιτρέπει μια τεράστια δημιουργικότητα, η οποία είναι θετικά συσχετισμένη με τον δείκτη νοημοσύνης. Έτσι, ακόμα κι οι μικροί άνθρωποι μπορούν να κατασκευάσουν μοντέλα που υποστηρίζονται από τους τομείς των μαθηματικών, της φυσικής, της πληροφορικής, της τεχνολογίας κλπ. Αυτή η προσέγγιση είναι επίσης συμβατή με την τεχνητή νοημοσύνη, που μεταφέρεται όλο και περισσότερο στα δεδομένα της ρομποτικής. Έτσι η ρομποτική μέσω της εμβέλειας της δεν είναι απλώς ένα επιπλέον μάθημα που μπορεί να ενταχθεί στην ύλη της εκπαίδευσης, αλλά ένας τομέας της Παιδείας της Ανθρωπότητας.