Με τους Ναζί, οι Τσιγγάνοι θεωρήθηκαν ως ένας πληθυσμός που δεν μπορεί να ενσωματωθεί και κατά συνέπεια αποφασίστηκε να τον απομονώσουν πολιτειακά. Δεν τους έδιναν πρόσβαση στην εκπαίδευση, τους απαγόρευαν την κυκλοφορία και τους εξανάγκαζαν να πάνε σε τοπικά κέντρα εγκλεισμού.
Το 1933 αρχίζει η υποχρεωτική στείρωση των γυναικών στο πλαίσιο του νόμου περί μη κοινωνικών ομάδων.
Το 1934 ο νόμος ενάντια στους επικίνδυνους εγκληματίες εφαρμόζεται στους τσιγγάνους και καταγράφονται από την αστυνομία μ’ έναν τρόπο ανθρωπολογικό.
Το 1935 απαγορεύονται οι μικτοί γάμοι.
Το 1935 οι νόμοι της Nuremberg περί αρειανισμού βάζουν συλλογικά τους Τσιγγάνους στο σύνολο των εγκληματιών που δεν σώζονται.
Το 1935 η Αστυνομία κατέχει όλες τις εξουσιοδοτήσεις για τον εθνικό αγώνα ενάντια στους Τσιγγάνους.
Το 1938 αρχίζουν οι πρώτες φυλακίσεις στο στρατόπεδο Dachau και στη συνέχεια γενικεύονται και στα άλλα κέντρα. Στο τέλος του χρόνου γενικεύονται οι υποχρεωτικές στειρώσεις, οι φυλακίσεις και τα μέτρα του αυταρχικού καθεστώτος.
Το 1940 αρχίζει η μαζική μεταφορά στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης της Πολωνίας όπως το Auschwitz.
Το 1941 ο Himmler διατάζει την καταγραφή των Τσιγγάνων και το 1942 γενικεύεται σε όλους τους Τσιγγάνους που ζούσαν στη Γερμανία, η καταδίκη τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για να τελειώσει ο κύκλος της γενοκτονίας.