Δεν ήξεραν για τη σημασία του κομματιού γλυκού. Δεν είχαν μάθει ακόμα για τον άρτο ή τουλάχιστον για την κλάση του. Δεν είχαν προσέξει ότι δεν έκοβε ποτέ το γλυκό μ’ ένα μαχαίρι. Ήταν μια λεπτομέρεια για τους μικρούς ανθρώπους και κοίταζαν μόνο το μέγεθος του κομματιού. Ποτέ δεν ήταν μικρά. Πάντα ήθελε να φτάνει ακόμα κι αν δεν το έτρωγαν όλο. Το κρατούσαν για μετά. Έτσι έμαθαν για την μοιρασιά κι όταν μετά από πολλά χρόνια άκουσαν και πάλι για αυτόν, κατάλαβαν ότι ήταν ο ίδιος. Και χάρηκαν γιατί νόμιζαν ότι είχε χαθεί από το πρόσωπο της Γης. Όμως είχε επιστρέψει και τον άκουσαν και πάλι να μιλά για τους άλλους, όπως έκανε παλιά. Πήγαν κι αυτοί να του φιλήσουν το χέρι αλλά τους αγκάλιασε και οι άλλοι νόμιζαν ότι ήταν της οικογένειάς του, ενώ αυτός απλώς τους αγαπούσε όπως πάντα γιατί άνηκαν στην Ανθρωπότητα. Αυτό έλεγε και τότε: Αγαπάτε την. Αλλά τότε νόμιζαν ότι ήταν για τη μάνα του.