Αν δεν υπάρχει Πάθος στο Μάθημα, τότε αυτό δεν είναι διδασκαλία. Διότι το μάθημα που καταλήγει να είναι ρουτίνα, καταντά να είναι μόνο υποχρεωτικό. Η συμμετοχή πρέπει να είναι ενεργητική και από τον μαθητή και από τον Δάσκαλο. Αυτό σημαίνει όμως ότι πρέπει να υπάρχει και πλαίσιο για αλληλοεπίδραση και δημιουργικότητα. Αν το μάθημα έχει μόνο μια κατεύθυνση, τότε η επιρροή είναι μονοδιάστατη και όχι αποτελεσματική. Το ιδανικό είναι ο μαθητής και ο Δάσκαλος να παλεύουν μαζί για τον ίδιο στόχο, έτσι ώστε να ενεργοποιείται η μαιευτική αλλά και η ικανότητα να βρουν αυτό που δεν ψάχνουν, δηλαδή Serendipity. Σε αυτή τη φάση, η ύπαρξη μίας πρόκλησης είναι ακόμα πιο ανθεκτική για την εξέλιξη. Διότι με αυτόν τον τρόπο ο μαθητής βλέπει ζωντανά τη σκέψη του Δασκάλου την ώρα που δραστηριοποιείται στο έπακρον και κατανοεί καλύτερα τις επινοήσεις του για την επίλυση του προβλήματος. Βέβαια οι Δάσκαλοι που θέλουν να μπουν σε αυτή τη διαδικασία είναι σπάνιοι, αλλά αυτοί αξίζουν να έχουν μαθητές που δεν είναι μόνο άτομα που παρακολουθούν ένα πρόγραμμα για να πάρουν μια βεβαίωση. Διότι η πιο σημαντική βεβαίωση είναι το βλέμμα του Δασκάλου όταν βλέπει τον μαθητή του όχι μόνο να παρακολουθεί και να ακολουθεί αλλά ταυτόχρονα να βοηθάει για την εξέλιξη του μαθήματος. Εκεί βλέπει τη μετάδοση ενός πάθους που αναγνωρίζουμε και στον τομέα της έρευνας.