Ο Γιώργος και ο Αλέξης είναι μέσα στο Περίπτερο. Μ’ ένα χαμόγελο στα χείλη. Είναι απόλυτα ήρεμοι…

Γιώργος: Αυτό ήταν λοιπόν;

Αλέξης: Ναι, μάλλον…

Γιώργος: Μάλλον, τι εννοείς;

Αλέξης: Ζήσαμε την αφύπνιση των ακροατών!

Γιώργος: Δηλαδή των μαθητών;

Αλέξης: Ναι.

Γιώργος: Αγγίξαμε το νιρβάνα χάρη στη διδασκαλία.

Αλέξης: Κατά κάποιον τρόπο.

Γιώργος: Δεν είναι ακριβώς το ίδιο.

Αλέξης: Όχι.

Γιώργος: Υπάρχουν και οι άλλοι…

Αλέξης: Υπάρχουν αυτοί που έζησαν την αφύπνιση από μόνοι τους, αλλά δεν έχουν την ικανότητα να απελευθερώσουν τους άλλους.

Γιώργος: Κατάλαβα. Άρα ο δικός μας είναι στην άλλη κατηγορία!

Αλέξης: Σωστά αλλιώς δεν θα ήμασταν εδώ.

Γιώργος: Ο αγνός και ο τέλειος.

Αλέξης: Είναι σαν να μιλάς για μας.

Γιώργος: Μιλώ όμως γι’ αυτόν.

Αλέξης: Ξέρω.

Γιώργος: Μόνος και Δάσκαλος.

Αλέξης: Σε άκουσα.

Γιώργος: Έπρεπε να έρθει. 

Αλέξης: Μετά από τόσα χρόνια. 

Γιώργος: Αιώνες θες να πεις. 

Αλέξης: Τον χρειαζόμασταν.

Γιώργος: Όλα αυτά είναι μέσα στο κείμενο.

Αλέξης: Και αυτά και τα επόμενα.

Γιώργος: Μα πώς είναι δυνατόν;

Αλέξης: Με τη θέλησή του.

Γιώργος: Χωρίς δεσμά.

Αλέξης: Μέσω κενότητας.

Γιώργος: Λόγω αγάπης.

Αλέξης: Κι επέστρεψε για μας, για την Ανθρωπότητα.

Γιώργος: Ποιος άλλος είναι εδώ.

Αλέξης: Εδώ μόνο εμείς.

Γιώργος: Ε τότε;

Αλέξης: Ξέρω. Είμαστε η Ανθρωπότητα εδώ.

Γιώργος: Γι’ αυτό ήρθε και στο νησί.

Αλέξης: Αβίαστα.

Γιώργος: Μου λείπει ήδη, εσένα;.

Αλέξης: Κι εμένα.

Γιώργος: Τότε θα ξανάρθει.

Αλέξης: Τώρα ξέρει.

Γιώργος: Τι ξέρει;

Αλέξης: Ότι είμαστε αυτοί που τον αγαπούν.