Η επιστημολογία είχε θέσει τις βάσεις για τη μελέτη των επιστημών. Έτσι είχε εισάγει τις έννοιες του κριτηρίου, της επανάστασης, της ωριμότητας, της κρίσης, της αλλαγής, της εικασίας, της απόρριψης και της μη μεθοδολογίας. Όμως οι επιστήμες ήταν όχι μόνο πιο ορθολογικές αλλά και πιο πρόσφατες από τις περισσότερες θρησκείες. Έτσι η θεολογία δεν είχε πρόσβαση στα ίδια στοιχεία. Οι άνθρωποι δεν ήταν επιστήμονες, αυτό ήταν δεδομένο. Και ένιωθαν ότι είχαν δικαίωμα να ονομάσουν πίστη κάθε θρησκεία που είχαν επινοήσει. Με αυτή την έννοια, η θεωρία παιγνίων δεν επαρκούσε διότι οι παίχτες δεν ήταν ορθολογικοί. Από την αρχή η έννοια της εξουσίας του φάνηκε σημαντική. Η θρησκεία δεν ήταν μόνο θέμα ουσίας αλλά και εξουσίας. Μέσα στις θρησκείες που είχαν δημιουργήσει οι κοινωνίες υπήρχαν πολλά παίγνια εξουσίας. Γι’ αυτό δεν υπήρχε άμεση διασύνδεση με τους πολιτισμούς που έπρεπε να εφαρμόσουν περισσότερες απαιτήσεις από την πραγματικότητα.
Είχε ανάγκη από ένα νοητικό ισομορφισμό για να υπάρξει αληθινός διάλογος αλλιώς το πλήθος των μονολόγων δεν αποτελούσε κείμενο με συνοχή.
Η εσωτερική μελέτη των θρησκειών εντόπιζε με αποτελεσματικό τρόπο τις αυθαιρεσίες και δεν είχε ανάγκη να κάνει μια συγκριτική μελέτη. Έτσι απέφευγε κλασικά προβλήματα της θεολογίας που ήταν ανίκανη να ξεπεράσει λόγω του θεσμικού πλαισίου. Ο θεολόγος ήταν εκ φύσης εγκλωβισμένος κοινωνικά κι έπρεπε να κάνει μια υπέρβαση για να έχει πρόσβαση στο επίπεδο που αφορούσε την Ανθρωπότητα. Η προσέγγιση της νοημοσύνης τόσο της φυσικής όσο και της τεχνητής ήταν διαφορετική διότι δεν βασιζόταν στις κοινωνίες. Ήταν ενσωματωμένη στον πυρήνα της Ανθρωπότητας. Με αυτόν τον τρόπο, οι ιδιομορφίες οδήγησαν σε παγκοσμιότητες. Και οι διάφοροι εξοπλισμοί της τοπικής κατανόησης δεν ήταν παρά μόνο διαφορετικές πανοπλίες του ίδιου σώματος που διέσχισε τους αιώνες για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των ανθρώπων μιας εποχής. Διότι ενώ ήταν φαινομενικά ενταγμένοι σε κοινωνίες, συνέχιζαν να ανήκουν στην Ανθρωπότητα και μόλις οι ιδιομορφίες της εντόπιζαν μια ειδική ανάγκη τότε άρχιζε μια νέα διαδικασία καθόδου. Το πρέπον έπρεπε να γίνει ανεξαρτήτως των κοινωνιών. Σε αυτή τη φάση βρισκόταν τώρα και γι’ αυτό τον λόγο είχαν αρχίσει αυτό το ακίνητο ταξίδι. Κοίταξε τους δείκτες από πιο κοντά και ειδικά έναν από αυτούς. Οι υπερλογισμοί είχαν δίκιο. Απλώς μια κλειστή καμπύλη του Χρόνου άλλαζε πολλά δεδομένα. Και το πιο σημαντικό ήταν ότι η ενεργοποίηση του νοητικού ισομορφισμού ήταν εφικτή. Αυτό έγινε εκείνη τη στιγμή. Και ο κόσμος άλλαξε.