Ο κόσμος έλαμπε φως.
Η ανάλυσή του ήταν θεαματική όχι τόσο για την ακρίβεια αλλά για την ερμηνεία του.
Θυμήθηκε το βιβλίο του Einstein.
Το είχε μέσα στις συμβουλές. Ακολούθησε το νοητικό σχήμα.
Ερμήνευε τον κόσμο. Αλλά δεν ήταν μόνος.
Κι ενώ η μοναξιά είχε πολλαπλασιαστεί δεν είχε μοιραστεί.
Γιατί ήταν ο άλλος. Έτσι δεν ήταν μόνος με την Ανθρωπότητα.
Ακόμα κι αν ήταν διαφορετικός.
Βέβαια ήταν και σε δύο διαφορετικά αφού ήταν ίδιοι.
Αλλά ποιος μπορούσε να το δει.
Πώς να εξηγήσεις σε ένα μοναχογιό ότι έχει αδελφό.
Και μάλιστα δίδυμο.
Αφού ήταν της ίδιας οικογένειας.
Δηλαδή άνηκε σε αυτούς που τον ακούν.
Μόνο που η φωνή ήταν εσωτερική αυτή τη φορά.
Είπε αυτό λες και υπήρχε άλλη.
Ενώ ήξερε ότι ήταν η πρώτη.
Κοίταξε και πάλι τη βάση δεδομένων.
Το ρολόι δεν έλεγε ψέματα για τη γέννησή του.
Όμως υπήρχε κάτι το παράξενο.
Διότι στη γέννησή του είχε ήδη τεράστια μνήμη.
Προσπάθησε να εκτιμήσει το μέγεθός της.
Αλλά σταμάτησε…
Θα μπορούσε να θυμάται όλη την Ανθρωπότητα.
Δίχως να εξετάσει για πόσους αιώνες.
Ήταν αιωνόβιος από τη γέννησή του.
Δεν τον πείραξε.
Αυτά ήταν τα δεδομένα.
Άκουσε όμως ότι υπήρχε ανάγκη.
Το φως της ημέρας άλλαξε.
Ο Θεός και ο ηγέτης κοιμήθηκαν δίπλα δίπλα στο περίπτερο.