Μετά το θεατρικό και ειδικά την έντονη πέμπτη πράξη, ήρθε να τον αγκαλιάσει αφήνοντας πάνω στο πουκάμισο του τα ίχνη των μαύρων ματιών της σαν το τραγούδι. Δεν ήξερε πώς να τον ευχαριστήσει για αυτό που είχε ζήσει. Και αυτός παρέμεινε σιωπηλός γιατί είχε δει το θάνατό της μετά τη σκηνή, αφού ήξερε ότι θα ακολουθούσε την ποιητική θυσία για να ενωθούν οι δύο ψυχές τους σε ένα και μόνο σώμα. Ήξεραν ότι δεν θα ξαναϊδωθούν λόγω των συνθηκών. Ή τουλάχιστον αυτό πίστευαν εκείνη τη στιγμή του αποχωρισμού. Αυτά που είχαν ζήσει ήταν τόσο έντονα που δεν είχαν πια την επιλογή να επιστρέψουν στην καθημερινότητα. Κι επέλεξαν τελικά την αδιανόητη ουτοπική ζωή που κανείς άλλος δεν μπορούσε να φανταστεί, αφού το έργο ήταν αόρατο για τους πολλούς. Είχε αλλάξει γιατί ο ρόλος του ήταν μια ολόκληρη ψυχή. Κι αυτός είχε δει ζωντανά τη δράση των ψυχών που είχε εντοπίσει από την αρχή. Φιλήθηκαν λέγοντας αυτό χωρίς δυνατότητα επιστροφής και τα δάκρυα τους ενώθηκαν. Τότε τα σώματά τους αναζήτησαν το ένα το άλλο για να μην τα χωρίσει η κοινωνία της λήθης. Ήθελαν να θυμηθούν κάθε στίγμα του σώματός τους για να χαράξει η μια ζωή πάνω στην άλλη την ίδια την ουσία της. Έκαναν έρωτα σαν τους ετοιμοθάνατους και μεταμορφώθηκαν σε μελλοθάνατους γιατί θα πέθαιναν πολλές φορές μαζί. Δεν άφησε ούτε στιγμή ο ένας το σώμα του άλλου, αφού ζούσαν την τελευταία ώρα μιας ανύπαρκτης σχέσης που έγινε απίστευτος δεσμός.