Τα όνειρα πήραν την εκδίκησή τους και μεταμορφώθηκαν σε οράματα. Τίποτα πια δεν θα ήταν όπως πριν. Οι πράξεις αυτές δεν ήταν μόνο απίστευτες ήταν και μη αναστρέψιμες και το μέλλον γεννήθηκε ως υπέρβαση του παρελθόντος που ξεπέρασε δίχως εμπόδια το παρόν. Το κορμί έγινε θάλασσα που περίμενε νησί. Κι η γη των αισθήσεων, αρώματα και γεύσεις. Δεν υπήρχε πια κανένα εμπόδιο για τη χαρά τους αφού είχαν αποφασίσει να ζήσουν μαζί τους θανάτους τους ο ένας μέσα στον άλλον και η συνεννόηση σωμάτων έγινε έρωτας πνευμάτων. Όλη η ζωή τους είχε αλλάξει λόγω θεάτρου αλλά ποιος θα το πίστευε χωρίς να το έχει δει, ποιος θα το έλεγε δίχως να το ‘χει ακούσει. Δεν είχαν διανοηθεί τη δύναμη της γλώσσας που λαξεύει το σώμα των ονείρων για ν’ αλλάξει την πραγματικότητα των σκέψεων. Έτσι μέσα στη νύχτα έλαμψε η ηλιακή ρόδα πάνω στη θάλασσα του ουρανού. Και η ηδονή ήταν τόσο μεγάλη που έμοιαζε με χορδές του Χρόνου που είχαν τυλιχτεί για να φτάσουν μαζί. Ένιωσαν τα κύματα του ουρανού να μπαίνουν μέσα στη θάλασσα και να δημιουργούν με τη δύναμή τους, τον αφρό του γαλάζιου που ξεχείλιζε κάθετα πριν το κατακόρυφο γίνει μετέωρο λόγω βαθύτητας. Τα σώματά τους έμαθαν μια νέα γλώσσα χωρίς ελπίδες, χωρίς φόβους, λόγω ελευθερίας και η σιωπή τους έγινε ήχος και παλμός, ταλάντωση και υπέρβαση. Έτσι έζησαν μαζί το τέλος ενώ παρέμειναν και μετά για να δουν το μέλλον του έργου.