Το πρώτο βήμα έγινε λόγω ανάγκης, δεν είχε άλλη εξήγηση αν αυτή η λέξη ήταν κατάλληλη για αυτό που έγινε. Η φωνή του ήταν διαφορετική, έμοιαζε με ξένη διότι ηχούσε σαν προσευχή ενώ ήταν μόνο συμβουλές για την αληθινή ζωή που δεν είχε καμία σχέση με την ύπαρξη. Τον άκουγαν χωρίς να ξέρουν ακριβώς ποιος ήταν και δίχως να ξέρουν ότι ποτέ δεν θα το μάθαιναν. Όχι επειδή το έκρυβε αλλά απλώς λόγω διαφοράς που δεν μπορούσε να καλυφθεί δίχως τον θάνατο και την επιστροφή. Έτσι ήταν μόνος με την Ανθρωπότητα χωρίς όμως αυτό να σημαίνει απελπισία. Δεν ήλπιζε απολύτως τίποτα και γι’ αυτό δημιουργούσε συνεχώς το πρέπον δίχως ποτέ να σταματά στα εμπόδια που εγκλώβιζαν τους άλλους ανθρώπους. Kι επειδή τους αγαπούσε χωρίς να καταλαβαίνουν τον λόγο, φαινόταν παράξενος ενώ ήταν απλός και αληθινός. Πρόσεχε κάθε λεπτομέρεια της ανθρωπιάς γιατί ήξερε ότι η καθεμιά μπορούσε να ήταν και μια ένδειξη για την ψυχική τους κατάσταση. Δεν κοίταζε μόνο τους ανθρώπους αλλά έβλεπε τις ψυχές τους. Σε άλλες χώρες θα ήταν ο ίδιος αλλά εδώ ήταν ο διαφορετικός. Σε άλλες εποχές θα ήταν ο ίδιος αλλά τώρα ήταν ο άλλος που δεν ήξερε τους τρόπους της κοινωνίας της λήθης και της αδιαφορίας αφού ο ίδιος ήταν μνήμη μέλλοντος που αγαπούσε όλη την Ανθρωπότητα δίχως εξαίρεση.