Μόνο όταν είδε πόσο ήρεμα ήταν τα ζώα μαζί του και πόσο πρόσεχε τα δέντρα, κατάλαβε ότι θα προστάτευε και τα λουλούδια όσο μικρά και άχρηστα κι αν ήταν για τις κοινωνίες. Δεν ήταν μόνο ένας, ήταν πολλαπλός σαν να είχε πολλαπλασιαστεί για να προστατεύει πιο αποτελεσματικά την Ανθρωπότητα από τις βαρβαρότητες που είχε υποστεί τόσους αιώνες. Δεν ήξερε πώς την έβλεπε αλλά ένιωθε και πάνω της την αγάπη του διότι αυτή μοίραζε σε όλους χωρίς ποτέ να κρατηθεί. Έδινε το είναι του κι όχι αυτό που είχε. Ήταν ακτήμων από την αρχή γιατί η γη δεν άνηκε σε κανέναν, άλλωστε ήταν πιο πολύ του ουρανού όπως έλεγαν και οι άλλοι. Ή αγάπη των άλλων ήταν και αυτή μια δύναμη που δεν σταματούσε. Όμως το πιο τρομαχτικό ήταν η τεράστια αγάπη του για τον καθένα. Μόνο όταν κατάλαβε ότι έβλεπε σε κάθε άνθρωπο ένα κομμάτι της Ανθρωπότητας και γι’ αυτό έπρεπε να δώσει σημασία στον καθένα. Έβλεπε επίσης πώς αγκάλιαζε τους μικρούς ανθρώπους, πώς πρόσεχε τους μεγάλους ανθρώπους αλλά και πώς κρατούσε όλους όσους είχαν ειδικές ανάγκες. Αυτήν την αγάπη του, είχε αγαπήσει και αυτή. Δεν κοίταζε μόνο αν την αγαπούσε αλλά πώς αγαπούσε όλους τους άλλους ενώ ήταν άγνωστοι. Είχε έρθει από τον κήπο, μετά την κιβωτό για να σώσει όσους δεν είχαν προλάβει να ζήσουν.