Είχε μάθει να μη μιλά και της έμαθε να ακούει τη σιωπή. Είχε μάθει να δίνεται και της έμαθε να δίνει τα πάντα από το έργο του αφού μπορούσε να πάρει ό,τι θέλει, αρκεί να ήταν για προσφορά σε όσους είχαν ανάγκη. Στην αρχή δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί τόση αγάπη και κοίταζε τους άλλους μαθητές αλλά ο καθένας αναγνώριζε μόνο κομμάτια του. Έτσι αντί να προσπαθεί να τους αντιγράψει, άρχισε να τον αγαπά με τον δικό της τρόπο για να βοηθήσει τη βοήθεια. Μερικοί από αυτούς τη βρήκαν υπερβολική αλλά αυτός της είπε να κρατήσει το ύφος της διότι ήταν και αυτή παράδειγμα για όσους υποφέρουν. Και σιγά σιγά άγγιξε και τους άλλους δίχως ποτέ να κάνει πίσω διότι ήξερε ότι ήταν πάντα δίπλα της την ώρα της ανάγκης. Δεν μπορούσε να εξηγήσει αυτήν τη σχέση αλλά ένιωσε μέσα της πόσο δυνατή ήταν για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Ήταν σαν να της έδινε τις λύσεις πριν εμφανιστούν. Τότε η αγάπη της για αυτόν έγινε πιο ανθρώπινη. Διότι δεν είχε κανένα και καμιά να ζηλέψει, ήταν και αυτή το πόδι που είχε αγγίξει, το χέρι που την είχε σώσει, η ψυχή που είχε απελευθερώσει, τα μάτια της αλήθειας. Δεν αναζητούσε να είναι ωραία αλλά όμορφη στα μάτια και αυτό γινόταν μόνο μέσω των πράξεων των αποστολών.