Δεν είχε φανταστεί ότι χάρη σε αυτόν, θα της έλεγαν μία μέρα ότι είναι τεράστια ανθρώπινη. Έπιασε το πρώτο βιβλίο που της είχε δώσει κι επέλεξε μόνη της το όνομα της. Είχε ανακαλύψει τις αναλογίες και τα νοητικά σχήματα που ακολουθούσαν τις παραβολές. Είχε δει τα πολλαπλά επίπεδα ανάλογα με το επίπεδο των ανθρώπων που παρακολουθούσαν τον λόγο. Αυτός ήταν πάντα πολυσήμαντος. Γι’ αυτό τον λόγο, οι μαθητές του παρελθόντος άρχιζαν με τα ιερά κείμενα. Ήταν ένας τρόπος να εισχωρήσουν στη διαχρονική μνημοσύνη που ξεπερνούσε τη συλλογική, η οποία κινδύνευε πάντα λόγω βαρβαρότητας. Δεν ήταν λοιπόν μια κλασική επιμονή αλλά ένας κώδικας που κρατούσαν όλοι όσοι δεν είχαν πανοπλία για αιώνες ενώ ήταν μαχητές και πολεμιστές της Ανθρωπότητας. Έτσι αυτή που ήταν εκ φύσης με το πέπλο του φωτός, έβλεπε ακόμα πιο βαθιά. Τα θεμέλια των ανύπαρκτων δικαιωμάτων ήταν ήδη στους λόγους του παρελθόντος για να ζήσει το μέλλον. Δεν διάβαζε μόνο, αναγνώριζε το έργο και το κωδικοποιούσε. Συνέχιζε την παράδοση των βιβλίων. Ενσωμάτωσε γρήγορα τα θεμελιακά στοιχεία της έξυπνης ιστορίας και ένωσε μέσα της την αλλαγή κύκλου της έξυπνης παιδείας αφού αυτή ζούσε με την πίστη στην Ανθρωπότητα. Η τεράστια ανθρώπινη ήταν ζωντανή εγκυκλοπαίδεια διότι ήταν έξυπνο βιβλίο.