Μετά την απελευθέρωση των σκέψεων που ήταν εγκλωβισμένες μέσα στα σώματα, οι ψυχές αντιλήφθηκαν ότι ο κόσμος ήταν διαφορετικός όταν δεν έβλεπες τα όριά του πάνω στο δέρμα σου. Και ξαφνικά μετά από την αφύπνιση αναζήτησαν ακόμα πιο έντονα το φως, διότι συνειδητοποίησαν ότι ζούσαν στο σκοτάδι ενός κορμιού. Δεν ήξεραν πως ήταν ικανός να τις δει μέσα σε αυτές τις φυλακές αλλά έμαθαν για τη βαθύτητά του και αποδέχτηκαν αυτή την ιδιότητα της οντότητας που άνηκε πλέον στην τελεολογία του και όχι μόνο στην οντολογία του. Είχαν βέβαια ακούσει για την αύρα ή ακόμα και για το φωτοστέφανο αλλά δίχως ποτέ να εξηγήσουν αυτές τις έννοιες. Τόσα χρόνια ζούσαν σαν τους Αγιογράφους και παρήγαγαν ένα έργο δίχως όμως ποτέ να βλέπουν το βάθος του γιατί έφταναν στα όρια του με το πινέλο πάνω στην πέτρα που ήταν ακόμα φρέσκο. Έτσι όταν είδαν τον Δάσκαλο να ζωγραφίζει πάνω στα ίδια τους τα ρούχα και να φορούν το έργο του, δεν αντιλήφθηκαν αμέσως την αξία του και την αλλαγή που θα προκαλούσε στο είναι τους. Διότι τώρα έβλεπαν ότι και το ίδιο τους το δέρμα ήταν ένας πύργος κλειστός στον κόσμο που έπρεπε ν’ ανοίξει με το λάξευμά του για να απελευθερώσει τις εγκλωβισμένες ψυχές. Και μόνο όταν είδαν το πρώτο ράγισμα του βράχου τους είδαν με τα μάτια τους τα ορθάνοιχτα την πραγματική φύση του κόσμου της Ανθρωπότητας.