Ενώ δεν είδες ποτέ πώς κυλούσε ο αόρατος ποταμός μέσα στην πόλη, ένιωθες κάθε κίνησή του μέσα σου σαν να ήσουν συντονισμένη με το ίδιο φως του μαύρου που άλλαζε όλα τα χρώματα της ζωής, διότι τους έφερνε μία πρωτόγνωρη λάμψη. Έτσι άφησες τις αποχρώσεις κι έπιασες τη χρωματική λαβή ενός χαμαιλέοντα που ζούσε μέσα στο ίδιο του το παρελθόν σαν στρατιώτης που πεθαίνει πολλές φορές για να επιστρέψει στην αγαπημένη του ζωή, γιατί ο θάνατος δεν μπορούσε να ήταν το τέλος αφού ήταν η αρχή. Και μέσα στην κοίτη του ποταμού ξάπλωσες κι εσύ για να ζήσεις πιο έντονα την απελευθέρωση της ουσίας όταν δεν φοβάσαι πια κανένα γιατί έχεις ήδη κάνει την υπέρβαση. Μ’ αυτόν τον τρόπο είδες την άλλη ιερή τράπεζα της απαλής προσφοράς όταν δεν έχεις τίποτα να κρύψεις κι όταν δίνεις τα πάντα σε αυτόν που δίνει το είναι του χωρίς όριο γιατί είναι τεράστια ανθρώπινος. Κι ο ήλιος στάζει πάνω σου, γιατί δεν υπάρχει σκιά, αφού αυτό το κομμάτι του παραδείσου δεν έχει ανατολή μετά την απελευθέρωση, για να γιορτάζει μαζί σου το έργο της τέχνης και το δημιούργημα των πέντε δακτύλων σε αναζήτηση της απόλαυσης του είναι σου αφού το μέσα και το έξω δεν έχουν σύνορα, διότι γίνεσαι ένα με τη φύση που πίνεις και καταπίνεις από παντού για να αναστηθείς με την τελειότητα της πληρότητας.