Πάνω στο τραπέζι, η σκακιέρα ήταν έτοιμη αλλά οι παίκτες είχαν αποφασίσει να παίξουν διαφορετικά, αφού θα μελετούσαν ένα άνοιγμα μόνο, εκείνο της ισπανικής παρτίδας, όπου ο λευκός αξιωματικός βυθίζεται μέσα στην μαύρη άμυνα. Κάθισαν πάνω και κάτω, δίπλα και μαζί. Η πρώτη κίνηση του λευκού προκάλεσε την άμεση αντίδραση του μαύρου και η επόμενη που ήταν επίμονη για ν’ αναγκάσει την προστασία του πιονιού που έπαιζε το ρόλο του κλειδιού μέσα στο μαγικό τρίγωνο, είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση του δεύτερου ίππου που προστάτευε τα οπίσθια. Δεν περίμενε όμως την εφαρμογή της πλάγιας σκέψης του αξιωματικού που προετοίμαζε το κάρφωμα σαν νησί στη θάλασσα. Τότε η απάντηση δεν άργησε αφού ήταν ανταπόκριση που δεν έκρυβε πια τον σκοπό της πίσω από το θέαμα που είχε γίνει πια διπλό. Διότι το άνοιγμα είχε αποκτήσει πρωτοφανές ύφος και το μετέωρο βήμα δεν άργησε πάνω στον τοίχο της αντίστασης, αφού η στάση ήταν ανατρεπτική. Όμως ο συντονισμός παρέμενε και το έργο συνεχίστηκε δίχως πρόβα, διότι ο αυτοσχεδιασμός ακολουθούσε βαθιές συμβουλές πέρα από κάθε εντολή. Έτσι οι θελήσεις έγιναν μια αγκαλιά δυνατή σαν κίνηση αποκάλυψης.