Ο ισπανικός αστερισμός δεν ήταν γνωστός σε σένα, αλλά τον έμαθες κάτω από το στίγμα του γαλαξία. Διότι όσο μαύρη ήταν η νύχτα, τόσο λευκός ο γαλαξίας που περίμενε να δράσει με τα άστρα στο στόμα. Έτσι όταν άρχισε η διαδικασία του τεντωμένου κύκλου που δημιουργούσε συμβολική έλλειψη δίχως πρόσβαση στο κέντρο, δεν περίμενες να νιώσεις το άνοιγμα των θεμελίων ακόμα κι αν αυτά είχαν πλημμυρίσει σαν άλλη Βενετία. Κι όταν τα ρυάκια ενώθηκαν για να γίνουν μεγάλο κανάλι, παραλίγο να λιποθυμήσεις λόγω ανάγκης. Ήρθε όμως μετά το πρώτο άστρο που καρφώθηκε στον ουρανό σαν να ήταν επαφή με θάλασσα, και τότε άρχισε η απελευθέρωση. Ακολούθησε το δεύτερο με άλλες δυνατότητες που ενισχύθηκαν από το τρίτο και η τριάδα έγινε βαθύτητα που περίμενε την Τετράμορφο και ν’ ανοίξουν τα φύλλα. Αλλά μόνο με το πέμπτο ένιωσες την πεμπτουσία τόσο βαθιά και τόσο ανοιχτά που έστρεψε το φως για ν’ απαθανατίσει τη μεγάλη είσοδο. Έτσι η θύρα έγινε παράθυρο ανοιχτό στον κόσμο λόγω διαφάνειας κι εκεί φαντάστηκες το συμπληρωματικό στοιχείο να αποτελειώνει τον πίνακα που επινόησε ο καμπυλοπλάστης για ν’ αναδείξει το εσωτερικό φως του μικρού ναού.