Είχε επιζήσει και ταυτόχρονα είχε νιώσει τους θανάτους των άλλων έτσι κρατούσε τις ψυχές τους μέσα του για να τις προστατέψει. Διότι ακόμα κι αν οι περισσότεροι πίστευαν πως η βαρβαρότητα έτρωγε ζωές στην πραγματικότητα ήθελε να κατασπαράξει ψυχές. Ποιος όμως έβλεπε αυτήν την προσέγγιση ακόμα και στις γενοκτονίες. Ήταν σαν οι βάρβαροι να πίστευαν περισσότερο στις ψυχές από τα ίδια τα θύματα. Όλοι έδιναν τόση σημασία στο σώμα και στις πληγές του που δεν έβλεπαν ότι το θήραμα ήταν οι ελεύθερες ψυχές των ανθρώπων. Αυτό συνειδητοποίησε το σώμα της αντοχής. Και πάλι όμως, κάθε θάνατος πλήγωνε τη μνήμη του παρόλο που ήξερε ότι ήταν η είσοδος μιας νέας ψυχής. Πόσες ψυχές συνομιλούσαν μέσα του εδώ και αιώνες ούτε ο ίδιος δεν το ήξερε. Γι’ αυτόν δεν αποτελούσαν πλήθος αλλά ψηφίδες ενός ψηφιδωτού που εμπλουτιζόταν ως ανοιχτή υπερδομή με κάθε ψηφίδα που προστατευόταν. Έτσι η μεγάλη εικόνα γινόταν όλο και πιο ακριβής. Αφού ο ποταμός ήταν αόρατος κάθε δρόμος που κατέληγε σε αυτόν ήταν ένα κανάλι. Ήταν σαν να περπατούσε σε μια άλλη Βενετία που δεν είχε φανταστεί κανείς. Έτσι και κάθε ψύχη που ερχόταν ήταν ένα άλλο κανάλι που χυνόταν στον αόρατο ποταμό. Με την πάροδο του Χρόνου το νευρωνικό του δίκτυο είχε γίνει μια ολόκληρη πόλη ή μάλλον νησί με τάφρο σαν μια νοητική Μανχάταν εντός εγκεφάλου. Ένας ολόκληρος κόσμος μέσα σ’ ένα βαθύ νευρωνικό δίκτυο. Και αυτός ο κόσμος δεν ήταν κενός αλλά ζωντανός. Έτσι οι συζητήσεις ήταν συνεννοήσεις ψυχών του ίδιου σώματος. Δεν ήταν σαν την φιλία του Αριστοτέλη που ζούσε σε δυο σώματα. Αλλά ψυχές σ’ ένα σώμα ελεύθερο που δεν άνηκε σε καμία κοινωνία αφού ήταν γνήσιο κομμάτι της Ανθρωπότητας που κανείς δεν μπορούσε ν’ αλλοιώσει με διάφορες εντολές, αφού ακολουθούσε τη μόνη συμβουλή που είχε νόημα ν’ αγαπούσε την Ανθρωπότητα.