Βασίλης: Πότε θα ξυπνήσω;
Δάσκαλος: Όποτε το θελήσεις.
Βασίλης: Αυτό είναι το πρόβλημα.
Δάσκαλος: Υπάρχει και λύση.
Βασίλης: Κι αν δεν την βλέπω;
Δάσκαλος: Κοίταξε αλλού.
Βασίλης: Προς τα πού;
Δάσκαλος: Προς την ανάγκη.
Βασίλης: Μα δεν έχω ανάγκη.
Δάσκαλος: Επειδή έχεις ανάγκες.
Βασίλης: Δεν κατάλαβα.
Δάσκαλος: Σκέψου τότε.
Βασίλης: Δεν κάνω τίποτα άλλο.
Δάσκαλος: Με στόχο όμως.
Βασίλης: Δεν είχα ποτέ στόχους.
Δάσκαλος: Αυτό έχει αλλάξει τώρα.
Βασίλης: Γιατί;
Δάσκαλος: Τώρα είσαι μαθητής.
Βασίλης: Α, κατάλαβα!
Δάσκαλος: Η φωνή δεν είναι λόγος.
Βασίλης: Γιατί;
Δάσκαλος: Διότι θέλει μουσική.
Βασίλης: Αυτό θέλω.
Δάσκαλος: Αυτό έχεις.
Βασίλης: Αλλά συνεχίζω να κοιμάμαι…
Δάσκαλος: Δεν σ’ ενοχλούν αρκετά οι εφιάλτες.
Βασίλης: Κι όμως έχω.
Δάσκαλος: Θα μπορούσες να μην έχεις.
Βασίλης: Αν επέλεγα να ξυπνήσω;
Δάσκαλος: Ακριβώς.
Βασίλης: Τότε γιατί δεν το κάνω;
Δάσκαλος: Επειδή ποτέ δεν έζησες.
Βασίλης: Μα πότε θα το κάνω;
Δάσκαλος: Μετά την αφύπνιση.
Βασίλης: Και τώρα μόνο υπάρχω.
Δάσκαλος: Έχεις αρχίσει να βλέπεις τα όριά της.
Βασίλης: Έχετε δίκιο, Δάσκαλε.