Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ποιο είναι το κοινό στοιχείο που υπάρχει μεταξύ του σεβασμού και του πολυκυκλικού χρόνου, όμως αυτό είναι η ίδια η στρατηγική. Κατ’ αναλογία ένας καλός ναύτης είναι αυτός που σέβεται τη θάλασσα. Έτσι ξέρει όταν έχει νόημα να μπει μέσα λόγω των συνθηκών και πότε πρέπει να το αποφύγει. Δεν προσπαθεί να κάνει ανόητες υπερβάσεις που έχουν ως κόστος ακόμα και την ίδια τη ζωή. Στην στρατηγική αυτός που δεν σέβεται τον πολυκυκλικό χρόνο δεν μπορεί ποτέ να φτάσει πραγματικά στο επίπεδο της υψηλής στρατηγικής και αυτή της Ανθρωπότητας του φαίνεται εντελώς ουτοπική, διότι επί της ουσίας του είναι αδιανόητη. Ο πολυκυκλικός χρόνος δεν δείχνει ποτέ επαναλήψεις, αλλά αναλογίες. Αυτές δομικά μοιάζουν με στοιχεία μορφοκλασματικής ανάλυσης. Διότι βρίσκουμε αναφορές ή ακόμα και αυτοαναφορές, δίχως ποτέ βέβαια να είναι ακριβώς το ίδιο. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουμε πολυκυκλικότητα και όχι κυκλικότητα που θα επαναλάμβανε το ίδιο. Αυτή η διαφορά, ακόμα και μικρή, είναι το ίχνος του πολυκυκλικού χρόνου. Αυτός ο σεβασμός της στρατηγικής προς τον πολυκυκλικό χρόνο προέρχεται από τις γνώσεις που αποκτούμε χάρη στη διδασκαλία που είναι διαχρονική. Κι όταν αυτά τα στοιχεία γίνουν κατανοητά και ενσωματωθούν στην σκέψη, τότε αντιλαμβανόμαστε πώς λειτουργεί η Χρονοστρατηγική και η πολυκυκλική στρατηγική. Μ’ αυτήν την προσέγγιση η μονάδα του χρόνου είναι ο αιώνας ή ακόμα και η χιλιετία. Έτσι με τη διδασκαλία φαίνεται καλύτερα η ομορφιά των χρονικών υπερδομών. Και χάρη σε αυτή τη γνώση είναι πιο εύκολο να αντιληφθούμε ότι υπάρχουν στοιχεία και πέρα από τους συμβατικούς ορίζοντες. Είναι αυτή η πρόσβαση στη γνώση του χρόνου που δίνει τόση δύναμη στους Δίκαιους της Ανθρωπότητας. Και η ίδια βασίζεται σε αυτή για να παραχθεί το απαραίτητο έργο για τη συνέχεια. Έτσι και ο σεβασμός σχετίζεται με αυτή τη συνέχεια, όχι όμως μόνο ως παράδοση, αλλά και ως καινοτομία για να μην τελειώσει το έργο με τα εμπόδια των κοινωνιών της λήθης και της αδιαφορίας που πληγώνουν την Ανθρωπότητα.