Μετά από αιώνες προσφοράς στον Χριστιανισμό, το 1988 τα Μετέωρα εντάχθηκαν στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Αυτή η αλλαγή φάσης είναι ιστορική ακόμα κι αν πολλοί δεν αντιλήφθηκαν την αξία σε εθνικό επίπεδο διότι δεν έδωσαν μεγάλη σημασία σε αυτήν την απόφαση. Έτσι τα Μετέωρα απέκτησαν μια επίσημη ιδιότητα σε επίπεδο της Ανθρωπότητας και μάλιστα και με θρησκευτικό χαρακτήρα. Έτσι όσοι τα βλέπουν μόνο ως χώρο μοναχισμού δεν κατάλαβαν ότι λόγω βαθύτητας και πολυκυκλικότητας, απέκτησαν μια εμβέλεια που δεν είναι μόνο φυσική αλλά και συμβολική. Από εκείνη την χρονιά και μετά τα Μετέωρα δεν ανήκουν μόνο σε άλλους αλλά και στην ίδια την Ανθρωπότητα. Με αυτήν την έννοια ο μοναχισμός που έχει θεωρητικά μόνο ένα θρησκευτικό χαρακτήρα, έγινε και σύμβολο αντίστασης ενάντια στον χρόνο με την αποδοχή της Ανθρωπότητας. Δεν αποτελούν μόνο ένα ειδικό χώρο της κοινωνίας μιας εποχής αλλά ένα κομμάτι του Χρόνου της Ανθρωπότητας. Με αυτόν τον τρόπο ο ίδιος μοναχισμός αποτελεί μια προστιθέμενη αξία όσο και παράξενο κι αν φαίνεται. Διότι αυτοί που ενδιαφέρονται για τα Μετέωρα, βλέπουν μέσα τους, μέσω της παγκόσμιας αναγνώρισης, και ένα παράδειγμα ζωντανής μνήμης της Ανθρωπότητας. Και ο μοναχισμός είναι αναπόσπαστο στοιχείο. Με αυτήν την έννοια ο μοναχισμός είναι ο συνδετικός κρίκος μεταξύ των εποχών. Και ο μοναχισμός είναι υπεύθυνος για την φύλαξη, την αξιοποίηση και μια υλοποίηση της σκέψης της Ανθρωπότητας. Οι μοναχοί και οι μοναχές έχουν έναν ρόλο διαχρονικό. Διότι θα είναι εδώ ακόμα και μετά. Αφού λειτουργεί σαν καταλυτικό στοιχείο της πνευματικότητας, ένα μέρος της σκέψης της Ανθρωπότητας. Με αυτήν την έννοια ο μοναχισμός θα είναι εδώ ακόμα και μετά οποιαδήποτε δράση της κοινωνίας, διότι ανήκει απευθείας στην Ανθρωπότητα. Αν το συνειδητοποιήσουμε όλοι μας, τότε θα συμβάλλουμε έμπρακτα στο έργο του, αφού μάς αφορά όλους αφού τα Μετέωρα είναι της Ανθρωπότητας.