Όταν εξετάζουμε μια εκκλησία δομικά και εσωτερικά αντιλαμβανόμαστε ανάλογα με τις γνώσεις μας ότι ακολουθεί κανόνες και τύπους. Βέβαια αυτοί παραμένουν εντελώς άγνωστοι στον πιστό που δεν προσέχει τις λεπτομέρειες ενώ αυτές αποτελούν ενδείξεις για την ιστορία της ίδιας της εκκλησίας και της πίστης μας. Μετά την είσοδό μας στην εκκλησία προσκυνούμε τις εικόνες ενώ δεν κατανοούμε την επινόηση της ύπαρξής τους. Διότι είναι οι εικόνες που σηκώνουν την εκκλησία και γι’ αυτόν τον λόγο ήθελαν να τις χτυπήσουν οι εικονοκλάστες και γι’ αυτόν τον λόγο επίσης όταν ξέρουμε ότι εχθροί έρχονται να λεηλατήσουν την εκκλησία οι ίδιοι οι δικοί μας βγάζουν τις εικόνες για να τις προστατέψουν από την βαρβαρότητα. Και μπορούμε να φανταστούμε τι σημαίνει όταν όλη η εκκλησία είναι κατάγραφη. Βλέπουμε επίσης τον Χριστό τον Παντοκράτορα πάνω στον κεντρικό τρούλο. Θεωρούμε ότι αυτή η επιλογή είναι αυτονόητη και φυσιολογική ενώ είναι παράδειγμα βαθύτητας αφού βάζουμε ψηλά αυτό το στοιχείο που αποτελεί το θεμέλιο της πίστης μας. Διότι έχει εμβέλεια επειδή έχει βάθος. Έτσι γίνεται και με το ιερό αφού πάνω από αυτό βάζουμε την Παναγία την Πλατυτέρα. Έτσι ο πιστός αναγνωρίζει το θεμελιακό στοιχείο που έχει μέσα του το μέλλον από το παρελθόν. Βλέπει την πράξη προστασίας που έγινε πράξη συμπαράστασης στη Σταύρωση. Έτσι πάνω από την απόλυτη θυσία του Χριστού για όλους τους ανθρώπους βάζουμε την εικόνα της Παναγίας. Διότι και στα πιο δύσκολα από όλα ήταν πάντα μαζί του. Τα πάθη του ήταν και δικά της. Με άλλα λόγια βρίσκεται στο ιερό και μάλιστα από πάνω του λόγω ανάγκης και αγάπης. Αν όλοι βλέπαμε αυτόν τον συμβολισμό που είναι θεμελιακός στην πίστη μας, θα δίναμε περισσότερο σημασία στο πρέπον και όχι στο πρέπει. Διότι η πίστη ακολουθεί κανόνες λόγω σεβασμού της συνέχειας και όχι για να καταπατεί τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η αγάπη της Ανθρωπότητας δεν αποκλείει κανένα και καμία από πουθενά διότι βρίσκεται παντού.