Στην πολιτική παρατηρούμε όλο και πιο πολύ την ορολογία του ρεαλισμού και θεωρούμε αυτό το φαινόμενο ως φυσιολογικό. Σε μια εποχή όπου κατάρρευσαν όλα τα συστήματα και οι ιδεολογίες η πραγματικότητα έκανε μια εισβολή στο πιο ουτοπιστικό στοιχείο της ανθρώπινης σκέψης, δηλαδή την πολιτική. Η αρχική και ουσιαστική έννοια της πολιτικής είναι να διαμορφώνει την κοινωνία σ ένα πλαίσιο που ονομάζουμε όραμα. Η πολιτική ακολουθούσε μια στρατηγική μετατροπή του περιβάλλοντος έτσι ώστε να συμπίπτει με τα οράματα των πολιτικών και μιας ιδανικής κοινωνίας. Τώρα που οι πολιτικοί έχασαν κάθε θεωρητικό ιδανικό, μόνο εν όραμα παρέμεινε η πραγματικότητα.
Όμως η πραγματικότητα δεν μπορεί να είναι ένα όραμα άσχετα αν αυτό δεν συμπίπτει με την πολιτική του ρεαλισμού. Δεν μπορεί το παρόν να είναι το μέλλον μας. Αυτό μας έμαθε το παρελθόν μας. Κι όσοι το ξέχασαν είναι καταδικασμένοι να το ξαναζήσουν. Κάθε προσπάθεια του πολιτικού συστήματος έχει τον ίδιο στόχο: να μας πείσει ότι το μόνο όνειρο στο οποίο δικαιούμαστε είναι η πραγματικότητα.

Αν υποθέσουμε όμως ότι όπως αυτό το συμπέρασμα είναι η πραγματικότητα τότε ποια είναι η έννοια της πολιτικής σ αυτό το παράδοξο πλαίσιο; Ποιος είναι ο ρόλος της πολιτικής σ ένα κόσμο που μπορεί να ζήσει μόνο στην πραγματικότητα του ρεαλισμού; Διότι αν η ζωή είναι ένας συμβιβασμός, κοινωνικά δεν έχουμε ανάγκη το πολιτικό στοιχείο. Η μόνη μας ανάγκη είναι η διοίκηση και η διαχείριση. Όλα τα άλλα είναι ανώφελες λεπτομέρειες.

Όμως ο πολιτικός κόσμος δεν μπορεί να δεχτεί τα ίδια συμπεράσματα της πολιτικής του. Χάνοντας την ευθύνη της διαμόρφωσης χάνει και τον ρόλο του και την έννοιά του. Και είναι δύσκολο να το παραδεχτεί. Προσπαθώντας να επικρατήσει ως κυρίαρχος του συστήματος, η πολιτική αναγκάζεται να εγκαταλείψει κάθε της συναισθηματικό στοιχείο. Και ασκεί σκληρή κριτική σ αυτούς που μιλούν για ουμανισμό, στο τωρινό μας πλαίσιο. Εξοντώνοντας το ανθρώπινο στοιχείο από τον πολιτικό κόσμο θεωρώντας το αδύνατο σημείο, προσπαθεί να εξασφαλίσει την ύπαρξη ενός αντικειμενικού πλαισίου. Μα αν αυτό ήταν η αλήθεια όλα θα ήταν αυτόματα διότι η κωδικοποίησή τους θα ήταν εύκολη.

Οι ίδιοι οι πολιτικοί μιλούν όμως για ελεύθερη βούληση του πολίτη πράγμα που έρχεται και πάλι σε αντίκρουση με τις ρεαλιστικές τους θέσεις. Ή πιστεύουμε στον άνθρωπο και του επιτρέπουμε να διαλέξει το μέλλον του ή όχι και τότε η πολιτική δεν είναι παρά μια απλή διαχείριση δεδομένων.

Στην πραγματικότητα ο ρεαλισμός δεν επιτρέπει την ύπαρξη της πολιτικής. Διότι αν δεν μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία για την ευημερία της όποιο κόμμα κι αν έχει την εξουσία ποιος είναι ο λόγος των εκλογών. Απλώς η επιβίωση ενός συστήματος ανεξάρτητο από κάθε ανθρώπινο στοιχείο; Εγκαταλείποντας τα συναισθήματα, την ανθρωπιά, τη μνήμη, τη νοημοσύνη για υπαρξιακούς λόγους η πραγματικότητα του ρεαλισμού είναι ο θάνατος του μέλλοντος. Κι όταν οι άνθρωποι δεν έχουν πια μέλλον έχουν χάσει την έννοια του παρόντος. Όποιος θέλει μόνο το παρόν είναι καταδικασμένος διότι δεν έχει μέλλον, αυτή είναι η πραγματικότητα του ρεαλισμού.