Όταν άνοιξε η πύλη εμφανίστηκαν οι πρώτες μοναχές και το φιλικό τους βλέμμα. Είχαν όλες το φως του μαύρου και του θύμισε την ομορφιά της αλήθειας. Τα πρώτα πέτρινα σκαλοπάτια τους οδήγησαν σε μια άλλη μοναχή που είχαν γνωρίσει την προηγούμενη φορά. Το χαμόγελό της έκρυβε με δυσκολία τη χαρά της και οι μαθητές χαμογέλασαν για πρώτη φορά όσο για τη μαθήτρια είχε ξαναβρεί την αγαπημένη της. Την ακολούθησαν όλοι και πήγαν να προσκυνήσουν στον ναό. Μέσα ο χώρος είχε γίνει Χρόνος λόγω των αγιογραφιών που είχαν διασχίσει τους αιώνες. Οι εικόνες περίμεναν και τις άγγιξε με τα χείλη και τον σεβασμό του πιστού που αγαπά την Ανθρωπότητα. Η μοναχή έδωσε μερικά ιστορικά στοιχεία για τους πιο νέους μαθητές. Ένιωθαν παντού τη δύναμη του Χριστού που πότιζε το βυζαντινό πνεύμα. Αυτό το αίσθημα είχε καρφωθεί μέσα του από παλιά. Εκείνη τη στιγμή όμως είχε άλλη σημασία διότι ένιωθε ταυτόχρονα την ανάγκη. Κάτι έπρεπε να γίνει.