Όταν πέρασαν στην πιο παλιά εκκλησία, πλησίασαν τα βάθη του Χρόνου. Είδαν επίσης και τις πληγές της βαρβαρότητας που πίστευε στον αφανισμό της μνήμης. Οι εικόνες είχαν αντέξει τα χτυπήματα κι ακόμα βρίσκονταν μπροστά τους, λαβωμένες αλλά πάντα όρθιες, πιστές στο φως. Ήταν δύσκολο για τους μαθητές να μην νιώσουν την ιεροσύνη του χώρου, έτσι ο Δάσκαλος δεν μίλησε, τους έβλεπε και αυτό επαρκούσε. Εξέταζε όμως τις πληγές και σκεφτόταν την συντήρηση που έπρεπε να γίνει, για να μην καταστραφούν οριστικά οι αγιογραφίες. Δεν ήταν της παρούσης, αλλά τα δεδομένα εμπλούτιζαν την υπερδομή, για να υπάρξει βοήθεια στη συνέχεια. Ήξερε ήδη τα θεμέλια της λύσης, αλλά θα περίμενε την εκφώνηση του προβλήματος. Αυτός ο ναός χρειαζόταν μια ειδική προστασία. Όταν βγήκε η μοναχή την ακολούθησαν και πέρασαν δίπλα από τον πανέμορφο κήπο των λουλουδιών. Η μοναχή που ήταν υπεύθυνη ζωγράφιζε τον χώρο της με τις πινελιές των λουλουδιών κι έμοιαζε με έργο τέχνης.