Η μοναχική φιλοξενία τους οδήγησε στο Μουσείο που είχε εγκατασταθεί στην παλαιά τραπεζαρία. Εκεί βρέθηκαν με τα κειμήλια και τις εικόνες του μοναστηριού, με τα βιβλία και τις περγαμηνές του Χρόνου. Κάθε αντικείμενο είχε τη δική του ιστορία σαν να ήταν και το ίδιο κείμενο. Αυτή τη φορά ήταν η ίδια η ηγουμένη που τους έδειχνε κάθε λεπτομέρεια και κάθε μια είχε την αξία της, αφού ξεδίπλωνε το νήμα της ιστορίας για να φανεί η διαχρονική αξία. Έβλεπαν οι μαθητές ολόκληρα κομμάτια ιστορίας μπροστά τους και τους εντυπωσίαζε η ομορφιά του ιερού που ήταν τόσο έντονη για τα μάτια τους. Ο ρυθμός της γερόντισσας δεν είχε αλλάξει, συνέχιζε να μιλά με μεγάλο σεβασμό για τα εκθέματα προσθέτοντας μάλιστα δικές της παρατηρήσεις που έδιναν προοπτικές μελέτης στον Δάσκαλο. Η μουσειολογία ήταν άψογη και η περιποίηση των αντικειμένων ήταν αξιοθαύμαστη. Σκέφτηκε ότι η προστασία τους ήταν από τα θεμελιακά καθήκοντα των μοναχών και χάρηκε για την αγάπη που ένιωθε η ηγουμένη για αυτά. Είχαν ήδη ένα κοινό σημείο που θα ήταν χρήσιμο στην πορεία τους.