Στην τραπεζαρία, περίμεναν την αποστολή κι άλλες μοναχές μεταξύ των οποίων και η ιστορικός με τη βοηθό της. Είχαν συναντηθεί την προηγούμενη φορά και στο μοναστήρι και στη διάλεξη για την Εθνική Επανάσταση. Αφού είπαν την προσευχή κάθισαν στο τραπέζι που ήταν γεμάτο σαν να ήταν γιορτή. Οι μοναχές είχαν ετοιμάσει τα πάντα για το γεύμα. Έτσι τα δύο μεγάλα ψάρια που δέσποζαν πάνω του, συνοδεύονταν από πολλές γεύσεις του μοναστηριακού κήπου. Γι’ αυτόν τον λόγο έπρεπε η αποστολή να τιμήσει το γεύμα και να δοκιμάσει κάθε νέα γεύση. Ο ρυθμός ήταν πιο γρήγορος από τον κανονικό, αλλά η αποστολή δεν είπε τίποτα. Όμως η ηγουμένη τον εντόπισε και έδωσε μια εξήγηση για την ύπαρξή του. Οι μοναχές σέρβιραν γρήγορα για να καθίσουν και ν’ ακούσουν τον λόγο του Δασκάλου για τη συνέχεια του έργου τους και του μοναστηριού αλλά βέβαια και όλων των Μετεώρων. Αυτές χαμογέλασαν, αλλά η αποστολή δεν ξέχασε αυτό το νέο καθήκον. Συζήτησαν για την ιστορία και τα βιβλία της, για τα Μετέωρα και το μέλλον τους, για τη συνέχεια του έργου κάτω από αντίξοες συνθήκες. Όμως αυτός ήταν πάντα καθησυχαστικός κι έτσι άλλαξαν αίθουσα αφού είδαν άλλες αποστολές.