Μετά την πρώτη συζήτηση όπου ο καθένας κατάλαβε το μέγεθος και το βάθος του καθενός, οι μοναχές, οι μαθητές και ο Δάσκαλος πήγαν στον Εσπερινό, έτσι ένιωσαν μαζί τη δύναμη της πίστης όταν ο καθένας ξέρει τι πρέπει να κάνει για την παραγωγή του έργου της Ανθρωπότητας. Οι μοναχές έγιναν βυζαντινοί ήχοι, για να ακουστεί η αγάπη τους για το ιερό. Οι μαθητές παρακολουθούσαν τον ρυθμό της αλήθειας δίπλα στον Δάσκαλο. Δεν περίμεναν πια καμία οδηγία, οι συμβουλές είχαν ενεργοποιηθεί. Δεν ήταν μόνο αλτρουισμό που ένιωθαν αλλά την ίδια την αγάπη της Ανθρωπότητας. Κι όταν τελείωσε ο Εσπερινός ακολούθησαν όλοι το μονοπάτι που οδηγούσε στο μετέωρο κιόσκι. Εκεί δίπλα στην ομορφιά της θέας και των σταυρών των προηγούμενων μοναχών, όλα έγιναν πιο βαθιά και χωρίς εμπόδια πια. Η μάχη του φωτός εναντίον των σκιών άρχισε εκεί, διότι έπρεπε να σκεφτούν μαζί τι θα ήταν τα Μετέωρα μετά από έναν αιώνα. Δεν ήταν πια μόνες οι μοναχές και είδε ότι το ήξεραν.