Ο αγώνας θα γινόταν και εκτός εκκλησίας γιατί το μοναστήρι ήξερε από πολιορκία. Έπρεπε όμως να υπάρχει και όραμα για τον καθένα. Έπρεπε το καλό να είναι παραγωγικό δίχως να έχει να έρθει σε αντιπαράθεση με το άλλο. Δεν υπήρχε λόγος να υπάρξει αναμέτρηση, διότι ο αντίπαλος δεν είχε το επίπεδο ν’ αγωνιστεί και ο αγώνας είχε αξία μόνο όταν υπήρχε πραγματικός, αλλιώς ήταν εκφυλισμός. Σιγά σιγά, όλοι έμπαιναν στο πλαίσιο της Ανθρωπότητας και η βαρβαρότητα της κοινωνίας της λήθης δεν άλλαζε απολύτως τίποτα. Το μέλλον ήθελε προετοιμασία για να συνεχιστεί το παρελθόν χωρίς την παρέμβαση του παρόντος, διότι αυτό ήταν μόνο επιφάνεια όχι όμως εμβέλεια. Γι’ αυτόν τον λόγο οι ερωτήσεις άλλαξαν ύφος. Αφορούσαν πια περισσότερο τη βαθύτητα των ίδιων των μοναχών και μαθητών. Διότι η επαφή είχε μετατραπεί σε σχέση που προετοιμαζόταν να γίνει δεσμός λόγω διαχρονικότητας. Ήταν μια αλλαγή κύκλου για το μοναστήρι του Χρόνου κι έτσι γέμισε φως για την απελευθέρωση.