Δομικά τα Μετέωρα είναι βράχος, στρατηγικά όμως είναι κάθετη θάλασσα, ικανή ν’ αντέξει τις επιθέσεις της βαρβαρότητας. Μερικοί πιστεύουν ότι απλοϊκά, η πίστη η παθητική επαρκεί και δεν βλέπουν ότι η αγιοσύνη είναι μόνο ενεργητική. Τα Μετέωρα ως επιλογή είναι η πίστη στις επάλξεις. Είναι από μόνα τους τα τείχη της άμυνας ενάντια στις πράξεις της βαρβαρότητας. Δεν περιμένουν, αλλά πράττουν. Και με αυτήν την έννοια αποτελούν γέφυρες του Χρόνου που χτίστηκαν με την πίστη στο φως. Από κάτω όλοι κοιτάζουν το ύψος. Ενώ από πάνω, φαίνεται το βάθος με τον ορίζοντα. Αυτή η υπερδομική ασυμμετρία προκαλεί και παράδοξα. Από κάτω υπάρχει η αναζήτηση του πάνω. Και από πάνω βλέπουν το ύψος του κάτω. Στα Μετέωρα ο μοναχισμός είναι πιο κοντά στη σκέψη της στρατηγικής και μάλιστα της υψηλής, διότι κάθε λεπτομέρεια γίνεται ένδειξη και η εικόνα είναι πάντα μεγάλη. Μερικοί αναρωτιούνται αν τα Μετέωρα υποστηρίζουν τον λαό, δίχως να βλέπουν ότι πρόκειται για υπερστήριξη. Ο μοναχισμός στα Μετέωρα είναι ο πυρήνας μιας σκέψης που έγινε πίστη επειδή αλλάζει τον κόσμο. Και τα Μετέωρα από τότε που είναι Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς ανήκουν επίσημα στην Ανθρωπότητα. Έτσι το να τα πληγώνει κανείς, πληγώνει την ίδια την Ανθρωπότητα. Σε αυτό το σημείο ο μοναχισμός που μοιάζει με απομόνωση σε απλοϊκό επίπεδο, μετατρέπεται σε απόλυτη προσφορά δίχως συμβιβασμούς και ανταλλάγματα. Έτσι αποκτά και νόημα η έκφραση: μόνος με την Ανθρωπότητα. Δεν είναι πια τότε αφαιρετική όταν ερμηνεύεται στο πλαίσιο της πίστης. Αν σκεφτούμε εδώ και πόσους αιώνες, βρίσκονται τα ιερά Μετέωρα μαζί μας για την προστασία μας, θα καταλάβουμε αμέσως ότι αυτή η στρατηγική θέση έχει λειτουργήσει αποτελεσματικά για τους αθώους κάθε αιώνα και γι’ αυτό συνεχίζει να παράγει το έργο του για την Ανθρωπότητα.