Αθώα: Θα με προστατέψετε;
Δάσκαλος: Πάντα.
Αθώα: Θα μου λέτε την αλήθεια;
Δάσκαλος: Δεν έχω επιλογή.
Αθώα: Είναι αλήθεια λοιπόν;
Δάσκαλος: Ότι είσαι υιοθετημένη;
Αθώα: Ναι, αυτό.
Δάσκαλος: Είναι η αλήθεια βέβαια.
Αθώα: Είναι καλό, Δάσκαλε;
Δάσκαλος: Είσαι η απόδειξη της αγάπης.
Αθώα: Πώς είναι δυνατόν;
Δάσκαλος: Μόνο η αγάπη είναι ικανή.
Αθώα: Ικανή να προστατεύσει;
Δάσκαλος: Είναι της Ανθρωπότητας.
Αθώα: Μα εγώ δεν ζήτησα τίποτα.
Δάσκαλος: Δεν υπήρχε λόγος.
Αθώα: Μ’ αγάπησαν χωρίς αντάλλαγμα.
Δάσκαλος: Μόνο για σένα.
Αθώα: Και γιατί νιώθω έτσι;
Δάσκαλος: Η αλήθεια σ’ αγκαλιάζει.
Αθώα: Και τι σημαίνει αυτό;
Δάσκαλος: Φεύγει η λήθη.
Αθώα: Θα θυμάμαι τώρα;
Δάσκαλος: Ακόμα περισσότερο.
Αθώα: Θέλω να μάθω.
Δάσκαλος: Θα μάθεις.
Αθώα: Πάντα μαθαίνω με σας.
Δάσκαλος: Θα συνεχίσουμε.
Αθώα: Εσείς το ξέρατε.
Δάσκαλος: Από την αρχή.
Αθώα: Και μ’ αγαπούσατε;
Δάσκαλος: Από την αρχή.
Αθώα: Γιατί;
Δάσκαλος: Διότι είσαι εδώ λόγω αγάπης Ανθρωπότητας.
Αθώα: Αφού μ’ άφησαν.
Δάσκαλος: Σ’ άφησε η κοινωνία και σ’ αγκάλιασε η Ανθρωπότητα.
Αθώα: Πάντοτε τα πράγματα είναι πιο απλά μαζί σας.
Δάσκαλος: Είναι το φως της αρμονίας.