Αθώα: Γιατί μου έδωσαν αυτό το όνομα;
Δάσκαλος: Ήταν ο πρώτος τρόπος για να σε προστατεύσουν περισσότερο από τις ίδιες τις δυνάμεις τους.
Αθώα: Υπήρχε ήδη ανάγκη;
Δάσκαλος: Είσαι σαν την προσευχή.
Αθώα: Πάντα πιάνει…
Δάσκαλος: Ακριβώς, μαθήτρια.
Αθώα: Έτσι φαίνεται πάντως. Τόσα χρόνια είναι μαζί μου.
Δάσκαλος: Και θα συνεχίσει. Είναι δώρο.
Αθώα: Χαίρομαι που το έδωσαν.
Δάσκαλος: Μεταχαίρομαι.
Αθώα: Μήπως υπάρχει και άλλος λόγος;
Δάσκαλος: Πάντα υπάρχει.
Αθώα: Ξέρετε ποιος είναι;
Δάσκαλος: Όλοι πιστεύουν σε αυτόν.
Αθώα: Δηλαδή;
Δάσκαλος: Θυμάσαι τον πυγμάχο;
Αθώα: Εκείνον που έβαλε πούδρα πάνω του.
Δάσκαλος: Για να μην τον κατηγορούν οι βάρβαροι.
Αθώα: Λόγω χρώματος;
Δάσκαλος: Μισούσαν την Ανθρωπότητα.
Αθώα: Εγώ με σας την αγάπησα.
Δάσκαλος: Κι αυτός πιστεύει στο όνομά σου.
Αθώα: Αλήθεια; Συγγνώμη…
Δάσκαλος: Και τη μνήμη του πρέπει να προσέχεις.
Αθώα: Ήταν αθώος;
Δάσκαλος: Ναι, έγινε και Δίκαιος όμως.
Αθώα: Πότε το έκανε;
Δάσκαλος: Αντιστάθηκε στον ρατσισμό.
Αθώα: Θα το κάνω κι εγώ, Δάσκαλε.
Δάσκαλος: Θυμάσαι ότι ήταν Τσιγγάνος;
Αθώα: Άνθρωπος δηλαδή. Το θυμάμαι.
Δάσκαλος: Κι αυτός θα σε προστατεύει.
Αθώα: Αφού πέθανε.
Δάσκαλος: Η μνήμη του σε προστατεύει.
Αθώα: Πώς είναι δυνατόν;
Δάσκαλος: Πάλεψε και για σένα.
Αθώα: Σαν εσάς;