Μαθήτρια: Πρέπει να το πω…
Δάσκαλος: Πες μου.
Μαθήτρια: Έτσι πρέπει.
Δάσκαλος: Καλώς.
Μαθήτρια: Αν και Δάσκαλε μου ξεπατώνετε την καρδιά.
Δάσκαλος: Είναι θέμα χρόνου και αντοχής.
Μαθήτρια: Αλλά έχω εμπιστοσύνη στην αγάπη σας και ξέρω ότι θα με βοηθήσετε να το κάνω.
Δάσκαλος: Είμαι δίπλα σου, μαθήτρια, και στα δύσκολα.
Μαθήτρια: Είναι το δυσκολότερο πράγμα για μένα.
Δάσκαλος: Είναι όμως ο ρόλος σου.
Μαθήτρια: Φοβάμαι ότι θα νιώσει χωρίς ρίζες.
Δάσκαλος: Τώρα είναι που της λείπουν, απλά δεν το ξέρει.
Μαθήτρια: Πραγματικά σας λέω δεν με νοιάζει καθόλου για μένα.
Δάσκαλος: Νοιάζομαι και για σένα, μαθήτρια.
Μαθήτρια: Θα έδινα και την ζωή μου για να μην νιώσει πόνο.
Δάσκαλος: Κράτα τη ζωή σου για τη συνέχεια αφού την αγαπάς. Όσο για τον πόνο και αυτός μετατρέπεται σε αγάπη όταν γίνεται κατανοητός.
Μαθήτρια: Και το παράξενο είναι ότι δεν νιώθω να της λέω κανένα ψέμα.
Δάσκαλος: Κρύβεις όμως την ουσία. Και η καθυστέρηση δεν δημιουργεί κάποιο καλό.
Μαθήτρια: Γιατί δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να την αγαπήσω περισσότερο.
Δάσκαλος: Και όμως την αγαπάς περισσότερο από ό,τι νομίζεις. Η αγάπη σου αυτή που δεν γνωρίζει είναι μεγαλύτερη από αυτή που βλέπει. Και σε πληγώνει μερικές φορές με την μικρή της αδικία, διότι δεν έχει μάθει ακόμα την αλήθεια.
Μαθήτρια: Συγχωρέστε με για τη φλυαρία.
Δάσκαλος: Είναι η ζωή σου και δεν υπάρχει φλυαρία, μαθήτρια, όταν μιλούμε για τους αθώους. Σημασία έχει ότι τώρα βλέπεις το μονοπάτι του φωτός.