Ο ανθρώπινος εγκέφαλος δεν είναι απλώς ένα κλασικό όργανο του σώματος. Η εξέλιξή του και η πολυπλοκότητά του σε σχέση με τα άλλα είναι απλά ασύγκριτη. Επίσης οι δυνατότητές του σε διάφορους τομείς λόγω της πλαστικότητάς του είναι σε άλλο επίπεδο. Έτσι αν ξέραμε καλύτερα τις ιδιότητές του και τις προοπτικές του, δεν θα σπαταλούσαμε τόσο πολύ φαιά ουσία για το ανούσιο των κοινωνικών προβλημάτων, που δεν βοηθούν σε τίποτα την εξέλιξή μας, ούτε αυτή της Ανθρωπότητας. Ο εγκέφαλος λόγω της απουσίας άμεσης πρόσβασης σε αυτόν, άργησε να θεωρείται το σημαντικότερο στοιχείο του ανθρώπινου σώματος. Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι η χρήση του δεν προηγήθηκε, αλλά πολλοί έδιναν για αιώνες έμφαση σε άλλα όργανα, τα οποία τελικά έχουν ένα ρόλο υποστήριξης σε σχέση με τον εγκέφαλο, διότι δεν έχουν κανένα νόημα από μόνα τους. Το παράδοξο προέρχεται από το γεγονός ότι έπρεπε ν’ αναπτυχθεί η πληροφορική και η τεχνητή νοημοσύνη για ν’ ασχοληθούμε πιο βαθιά με τη φυσική νοημοσύνη και τον εγκέφαλο. Οι νευροεπιστήμες έδωσαν μια άλλη ώθηση στην κατανόηση που έχουμε αυτού του οργάνου. Διότι τώρα βλέπουμε καλύτερα τη λειτουργία του ακόμα και εσωτερικά, ενώ παλαιότερα είχαμε στην ουσία μόνο τη φυσιολογία. Μ’ αυτόν τον εμπλουτισμό της έννοιας του ανθρώπινου εγκεφάλου άλλαξε και το πλαίσιο της διδακτικής για να εξελιχθεί και η ανοιχτή δομή της Έξυπνης Παιδείας. Διότι αρχικά είχε θεωρητικά στη διάθεσή της μόνο τα στοιχεία της ψυχομετρικής. Ενώ τώρα επειδή είναι ορατή η δράση του εγκεφάλου, μπορούμε να δούμε διαδραστικά τα οφέλη των ασκήσεων, των προβλημάτων και των παιγνίων που δημιουργούμε για να αναπτυχθεί η σκέψη των ανθρώπων. Σ’ αυτό το πλαίσιο, βλέπουμε πόσο δημιουργική είναι η έννοια του βαθέως νευρωνικού δικτύου για τη μοντελοποίηση της δραστηριότητας του εγκεφάλου. Αυτή η βαθύτητα επιτρέπει και την πολυπλοκότητα της επεξεργασίας δύσκολων προβλημάτων που χρειάζονται στρατηγικές τεχνικές επίλυσης για να ξεπεραστούν τα δομικά εμπόδια.