Στη σκηνή είναι όλοι μαζί. Συζητούν έντονα.

Λένα: Γιατί δεν είναι χαρούμενοι;

Χριστίνα: Δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο!

Κυριακή: Τότε γιατί λένε ότι πιστεύουν στον άνθρωπο;

Μανώλης: Στην αρχή είναι πάντα δύσκολο.

Θεόδωρος: Για να περάσεις από το παλιό στο νέο χρειάζεται αγάπη και κατανόηση.

Λένα: Φαίνεται να έχουν από τα δύο.

Χριστίνα: Τότε θα ακούσουν…

Κυριακή: Ήρθε η μέρα.

Μανώλης: Θα γίνει λοιπόν.

Θεόδωρος:  Δεν θα σταματήσουμε πριν.

Λένα: Λέω να φέρουμε κεριά.

Χριστίνα: Πολλά τότε!

Κυριακή: Ξέρω πού θα τα βρω.

Φεύγει κι επιστρέφει με πολλά κεριά, αρχίζει να δίνει ένα στον καθένα και στη συνέχεια ο Μανώλης ανάβει το καθένα.

Μανώλης:  Έγινε!

Θεόδωρος:  Με το φως τα πράγματα θα είναι πιο απλά.

Λένα:  Σαν τις καρδιές μας.

Χριστίνα:  Τώρα θα φανούν πώς είναι.

Κυριακή:  Και θ’ ανακαλύψουν ότι αυτή η απλότητα ανήκει στην Ανθρωπότητα.

Μανώλης:  Δίχως αυτή, θα ήταν μόνο μια κοινωνία που απορρίπτει τις διαφορές.

Θεόδωρος:  Ενώ η Ανθρωπότητα…

Λένα:  Είναι μέσα στον καθένα μας.

Χριστίνα:  Τώρα είμαι σίγουρη πως ο Ιωάννης  χαμογελά.

Κυριακή:  Τον ακούω!

Μανώλης: Τα λόγια αλλάζουν τα πάντα.

Θεόδωρος: Σε όσους ακούν.

Λένα:  Αν είναι εδώ, ακούν.

Χριστίνα: Αν ακούν, είναι μαζί μας.

Κυριακή: Αν είναι μαζί μας, θα χαίρονται.

Μανώλης: Αν χαίρονται,  θα παλέψουν…

Θεόδωρος: Για το φως!