κείνο το καλοκαίρι πριν πεθάνει η γη
έσκυψα και δάγκωσα το χώμα μου
κι ένιωσα μια γεύση μες στο στόμα μου:
της πατρίδας τα δάκρυα, του ήλιου την πληγή.
Κι από εκείνη τη στιγμή ποτέ μου πια δεν έσκυψα
τίποτα δεν μπόρεσε να με πληγώσει.

Εκείνο το καλοκαίρι πριν σπάσουν τις εικόνες
έκλαψα και κάρφωσα το χρόνο μου
κι έκρυψα τον κόσμο μες στον πόνο μου:
του μαύρου το φως, της πέτρας τους αιώνες.

Κι από εκείνη τη στιγμή ποτέ μου πια δεν έκλαψα
τίποτα δεν μπόρεσε να με λυτρώσει.