Η αλλαγή του δεύτερου κύκλου είχε ενεργοποιήσει την πολυκυκλικότητα.
Αυτή τη φορά, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά.
Ο καθένας ήξερε για τη συνέχεια, αφού η αρχή είχε τελειώσει.
Η νέα αποστολή δεν ήταν απλώς η επόμενη,
θα ήταν και η προηγούμενη.
Το ίδιο και ο Εσπερινός.
Η διάλεξη για την αξία της αντίστασης έμοιαζε με αφορμή
επειδή ήταν επετειακή αλλά στην πραγματικότητα
ήταν ένα εφαλτήριο για μετά.
Οι ανανεωμένοι μαθητές περίμεναν στην είσοδο της πόλης
για να βρεθούν και πάλι με τα νέα δεδομένα.
Στο γεύμα μίλησαν για την προοπτική και τη μουσική
στον βυζαντινό κόσμο και πνεύμα.
Ήθελαν και αυτά τα θέματα μία προώθηση
για να υπάρξει εξέλιξη στην παράσταση
και συνέχεια στην ουσία.
Σιγά σιγά με τη συνεννόηση εμφανίστηκαν τα πολλαπλά
σημεία φυγής αλλά και ο πλούτος των οργάνων
πριν ακούσουν έμπρακτα το δεκάχορδο όργανο
μέσα στην ίδια τη λειτουργία.
Ο διάλογος εμπλουτίστηκε με τις αναφορές στα χρώματα,
στις τέμπερες, στις λαδομπογιές και τα λαδοπαστέλ
πριν μιλήσουν τελικά και για τα τοπία του φόντου
και την ιστορία ενός πίνακα.
Έτσι έγινε η προετοιμασία για την ανάβαση
η οποία άρχισε αμέσως μετά.
Όταν έφτασαν στο Μοναστήρι, η χαρά φάνηκε στα πρόσωπα
των μαθητών και των μοναχών.
Η επιστροφή ήταν αναγκαία
και η ανάγκη είχε υλοποιηθεί
με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο
αφού η Χρονοστρατηγική είχε αρχίσει τη δράση της
από πριν για το μετά για να υπάρξει η μετέωρη ουσία
ελεύθερη από κάθε εμπόδιο της λήθης.