Την επόμενη νωρίς το πρωί επέστρεψαν στο Μοναστήρι
μετά τον αγώνα της νύχτας.
Οι μοναχές ήταν έτοιμες και το παραδοσιακό πρωινό
μεταμορφώθηκε σε συνεννόηση καινοτομίας.
Διότι έγινε εμβάθυνση πιο βαθιών εννοιών που είχαν παρουσιαστεί
στη διάρκεια της διάλεξης. Διότι η ιστορία άγγιζε και το παρόν.
Διότι αυτό ήταν μόνο το δέρμα του παρελθόντος,
η φλούδα του μέλλοντος.
Η αξία της αντίστασης επανήλθε με τη θυσία και το πρέπον.
Έτσι η χρονοστρατηγική έγινε πιο ανθρώπινη και στοχαστική
για να καταλήξει στο ιερό.
Και στην παρουσία της Παναγίας και της Μαρίας-Μαγδαληνής
δίπλα Του στη Σταύρωση χωρίς φοβίες.
Το πνεύμα των μοναχών και οι σκέψεις των μαθητών
άγγιζαν το βιβλίο της φύσης
όπου δεν υπάρχουν όρια ανάμεσα στους τομείς
αφού η ολιστική προσέγγιση δεν τεμάχιζε τις γνώσεις.
Η συνεννόηση δεν απαιτούσε πάντα λέξεις
κι έβλεπε τις κινήσεις των κεφαλιών.
Οι απελευθερωμένοι και οι απελευθερωτές
ζούσαν μαζί κάθε έννοια πέρα από τα όρια των λέξεων.
Έτσι εμφανίστηκε και το πρόβλημα της διάδοσης
του έργου της Ανθρωπότητας.
Με κάθε τρόπο, οι κινήσεις έπρεπε να γίνουν πράξεις
και να είναι μη αναστρέψιμες
για ν’ αλλάξουν τον κόσμο
μέσω της εξέλιξης.
Τα βλέμματα ήταν ανοιχτά, τα μέτωπα καθαρά
και το πνεύμα ελεύθερο
για να λαξεύσει πιο βαθιά
τα νοητικά σχήματα του αγώνα της Ανθρωπότητας
ενάντια στη βαρβαρότητα.
Όμως οι μικροί άνθρωποι είχαν προτεραιότητα
και στην ανθρώπινη παρτιτούρα μπήκε μια παύση.